Dag 8 Estella - Los Arcos

De weersvoorspelling voor vandaag was 35 graden, dus wat doe je als je toch niet slaapt? Dan sta je om 5.30 uur op. Nooit gedacht dat ik ooit zou zeggen hoe fijn ik het zou vinden om zo vroeg op pad te gaan. 

Ik had mijn backpack al voor een groot deel ingepakt, heb snel een yoghurtje naar binnen gewerkt en om 6.10 liep ik de deur uit van de albergue. Nog net voor James, Anja en Frida, zodat ik weer een stuk alleen zou kunnen lopen. 

Bij de bodega Irache  is de bekende wijnfontein, waar je gratis wijn kunt pakken en drinken. Maar ik was daar nog voor 7 uur en het was nog pikkedonker, dus dat leek me niet zo'n goed idee.

Na een wandeling van ongeveer 2 uur kwam ik aan bij het eerste dorpje. De anderen waren al daar. Geen idee waar ze mij gepasseerd zijn, maar hoe dan ook hebben we samen wat ontbeten. Op dit soort plekjes sterft het van de pelgrims. Gelukkig spreidt het zich daarna wel weer uit.

Na het ontbijt stond er een vrij steile klim van 2,4 km op de kaart. Die viel gelukkig erg mee.

Na de 30 km van gisteren kwam mijn lichaam vandaag niet goed op gang. Een belangrijke les geleerd. Ook al voel ik mentaal dat ik meer aan kan, mijn lichaam kan dat niet. Dat soort afstanden moet ik gewoon niet meer lopen. Gisteren heb ik de hele 30 km zonder stokken gelopen. En geloof me, er waren genoeg klimmetjes en afdalingen waar ik ze heel goed had kunnen gebruiken. Maar op een of andere manier gaf het me gisteren een gevoel van vrijheid om niets in mijn handen te hebben. Helaas heeft dit wel effect gehad op mijn knieën. Die vonden het 's avonds niet meer zo leuk en ook vandaag zijn ze nog erg gevoelig. Vandaag heb ik dus wel de hele dag met stokken gelopen en daar veel steun van gehad. Nog een les geleerd: if you have the equipment, use it! (Sorry voor het Engels, maar het kost me steeds meer moeite om me in het Nederland uit te drukken, nu ik de hele dag alleen maar Engels spreek. Ik denk zelfs in het Engels) 

De weg vanaf de top was zwaar, niet vanwege de weg (hoewel hij wel wat saai was) maar het was zó warm en er was zo goed als geen schaduw.

Ik heb de hele dag mijn eigen tempo gelopen (en dat was langzaam vandaag) en gepauzeerd wanneer ik dat nodig had en toch kwam ik Anja, James en Frida steeds weer tegen. 

Ik had op een gegeven moment een enorme struggle in mijzelf. Ik voelde dat ik wat moest eten en drinken en dat ik mijn backpack echt even af moest doen, maar er was geen schaduw te bekennen en het was verzengend heet. Dus stoppen en gehoor geven aan de innerlijke behoefte aan iets in mijn buik of gehoor geven aan de behoefte om door te lopen om zo snel mogelijk een schaduwplek te vinden, niet wetende wanneer ik deze zou gaan vinden. Gelukkig vond ik na niet al te lange tijd een mooie grote boom, waaronder al een groepje pelgrims had plaatsgenomen. Zij namen ook net even de tijd om wat te eten. Wat ik zo bijzonder vind hier is dat het heel normaal is om aan te sluiten bij een groepje pelgrims. Als je je wilt voorstellen doe je dat (vind ik zelf wel heel leuk en fijn) en als je dat niet doet is het ook oké. En dan is het ook heel normaal om eten met elkaar te delen. De Spaanse jongen uit het groepje deelde een soort vleespie en ik deelde uit van de chocolade die ik bij me had (en gisteren kreeg van een pelgrim die het niet meer mee wilde nemen)

Pff, ik had na deze break zoveel moeite om weer op gang te komen dus na ongeveer een kilometer stopte ik bij de volgende boom. Ook vanaf daar wilde de machine niet lopen. 

En toen ineens, ongeveer 3 km voor het eindpunt, kwam ik in een bepaalde flow. Ik had mijn cadans gevonden voor de laatste kilometers. 

Aangekomen in Los Arcos stond er een terras met een frisdrank machine. Ik wist dat Anja, James en Frida niet ver achter me zaten, dus heb een heerlijk koud colaatje gedronken en hen opgewacht.

De eerste albergue was vol, dus zochten we naar een andere. Uiteindelijk werden dat 2 tweepersoonskamers. Kost iets meer maar het is wel fijn om even een soort van eigen badkamer te hebben.

Vanmiddag na aankomst ook besloten om morgen een rustdag in te bouwen. Mijn blaar van gisteren is ondanks prikken en tapen vandaag weer net zo groot geworden en ik wil mijn knieën en de rest van mijn lijf echt even rust gunnen. Het lijkt erop dat Anja en James morgen doorlopen, Frida blijft ook hier.

Ik verheug me op een dagje vrij. Ik ga denk ik een parkje opzoeken waar ik in de schaduw kan liggen en misschien een boek kan lezen. 

Morgen dus denk ik even geen verhaal.