Dag 14 Monte de Gozo - Santiago de Compostela

Gisteren kwamen we aan in Santiago, maar we hebben lekker de dag gevierd, dus vandaar gisteren nog geen blog. 

Ondertussen zit ik in het vliegtuig naar huis, dus genoeg tijd om de blog van mijn laatste dag te schrijven.

Zoals gebruikelijk starten we om 8 uur met de briefing. We zitten maar ca 5 km van Santiago af dus qua lopen wordt het niet heel spannend. Ik mag de laatste dag met Gino lopen. 

Net als we klaar staan om weg te lopen gaat het regenen, dus toch maar even snel de regenponcho aantrekken, want we willen niet als verzopen katten straks het plein oplopen. 

We lopen ongeveer 2 km als we aan het begin van Santiago langs de letters met de plaatsnaam lopen. Ignace en Vincent lopen net achter ons, die kunnen mooi even een foto maken ondanks de regen. 

Iets verderop duiken we een barretje in voor een ontbijtje. Het duurt allemaal erg lang, maar het lukt uiteindelijk om wat te eten. 

Na het ontbijt regent het helaas nog steeds, dus de poncho gaat weer aan.

We hebben als groep afgesproken om elkaar om 10 uur te treffen op de Praza de Cervantes, dat ligt nog een klein stukje af van de kathedraal. Daar gaan alle jassen uit. We dragen allemaal ons paarse Camino Anders Bekeken tshirt en zullen als herkenbare groep straks het plein bij de kathedraal oplopen.

En dan is het weer bijna zover. We naderen het poortje. Jammer genoeg staat er geen doedelzakspeler op het moment dat we passeren, dat maakt de aankomst wel wat kaal. Onderaan de trap onder het poortje pakken we onze lijn uit met daaraan allemaal gele pijlen, waarop ieder voor zich iets persoonlijks geschreven heeft. Als lange slinger lopen we het plein op. We juichen en daardoor reageren mensen op het plein met applaus. Geweldig! Ik denk dat de aankomst op het plein altijd speciaal voor me blijft. Vorig jaar beleefde ik hem veel intenser dan nu, maar toch waren er ook nu wat tranen.

Hoe fantastisch dat we dit met elkaar gedaan hebben. We hebben met elkaar bergen bedwongen en dalen gedeeld. Door de zon, door de regen en ieder met zijn eigen verhaal.

Na de aankomst lopen we naar onze overnachtingsplek waar we alvast onze rugzakken kwijt kunnen. We gaan met de hele groep naar de pelgrimsmis om 12 uur en rugzakken mogen daar niet mee naar binnen. 

We zitten om 11 uur al in de kathedraal en hebben dus een mooie plek. Het is vast geen toeval, maar ik zit bijna op dezelfde plek als vorig jaar. Weer onder de orgelpijpen.

Aan het begin van de dienst wordt duidelijk dat de botufameiro, het grote zilveren wierrook vat, weer gezwaaid zal gaan worden. Kennelijk heeft een groep Koreanen daarvoor een (flinke) donatie gedaan. 

Wat een magisch moment is dat. Het start met een aantal zware en harde tonen op het orgel. Zo hard dat Séverine naast mij wat omhoog schiet omdat ze ervan schrikt. De geur van wierrook in de kerk is voor mij onlosmakelijk verbonden met oud zeer, waardoor ik het ook dit jaar niet droog houdt tijdens dit onderdeel. Als de dienst klaar is daarna blijf ik nog heel even zitten en Séverine slaat een arm om me heen. 

Samen gaan we vervolgens langs het beeld van Sint Jacobus. Het is gebruikelijk dat pelgrims het beeld na hun camino aanraken. De afgelopen jaren mocht dit vanwege corona niet, ook vorig jaar nog niet toen ik er was. Ik had pas al gelezen dat het weer mocht. Het voelde bijzonder om mijn handen op het beeld te leggen. Daar waar al zoveel mensen hun handen hebben gelegd, nadat ze hetzelfde pad als ik hebben afgelegd. Ik dank de heilige Jacobus dat ik ook dit jaar weer de tocht heb mogen afleggen onder zijn bescherming. Weer een nieuwe ervaring.

In de avond eten we met een klein groepje bij het tapasrestaurant waar ik vorig jaar met Anja at op de dag dat ik aankwam. Het eten is er fantastisch!

Daarna lopen we nog even naar de kathedraal om te zien of de muzikanten aan de overkant staan. Dat is het geval. We dansen nog even wat en gaan dan terug naar onze overnachtingsplek. Een mooie afsluiting van onze laatste wandeldag.