Dag 6 Pamplona - Uterga

De slapeloze nachten beginnen zich te wreken. De afgelopen dagen liepen James, Anja en ik ongeveer in hetzelfde tempo. En als je bedenkt dat James een militaire achtergrond heeft is dat best knap te noemen. Hij loopt met het grootste gemak met een backpack van 20 kilo en heeft echt alles bij zich wat je medisch maar nodig kunt hebben (hij heeft ook een medische achtergrond). Ik denk dat hij bijna in staat moet zijn om ter plekke een operatie uit te voeren.

Mijn lijf wil niet vooruit vandaag en ik raak steeds achterop. Mijn tranen zitten hoog, want ik ben zó moe. Ik voel niet de neiging om ze bij te houden, maar realiseer me wel dat er vandaag waarschijnlijk een moment komt dat onze wegen zich splitsen.  Nu had ik de gedachte gisteren al dat ik een dezer dagen een tijdje alleen verder wil. Het is fantastisch om met zulke leuke en lieve mensen te lopen, maar zo kom ik niet toe aan waar ik voor ben gekomen. Ik hoef er van mezelf niet over na te denken wanneer dat moment komt, want ik geloof dat ik wel zal voelen als het zover is.

Er staat me nog een aardige klim te wachten naar de Alto del Pérdon. Daar bovenop de berg staat een kunstwerk waar ik al 3 jaar naar uitkijk om die te gaan zien. 

Net voor de klim lopen we een klein schattig dorpje in (Zariquiequi) met een prachtig kerkje. Ik zie Anja al uit het kerkje komen en ga ook even een kijkje nemen. James is nog binnen en ik vertel hem dat ik waarschijnlijk alleen verder zal lopen, omdat ik hen niet op wil houden. Als ik naar het altaar in het kerkje loop, breek ik. Door de wierrookgeur in de kerk wordt onverwacht oud zeer aangeraakt. In combinatie met mijn zere en vermoeide lijf vloeien de tranen rijkelijk. Gelukkig zijn James en Anja er om me op te vangen. Ze zeggen 'the camino will provide' (de camino zorgt voor je). Ik weet gelijk waarom ik vandaag én op dit moment nog bij hen ben en zij bij mij.

Na een rustpauze staan we op om richting de top te klimmen. Ik voel me lichter nu ik een stukje van mijn last een weg naar buiten heb kunnen geven.

De weg naar boven is wederom pittig, zeker omdat het ondertussen erg heet is. Maar het levert wel prachtige vergezichten op.

Onderweg naar boven komen we een groep mensen tegen met een groot kruis en een Mariabeeld. Kennelijk is er elke maand een open kerkdienst op de berg. De dienst hebben we gemist, maar we konden nog wel getuige zijn van de stoet mensen met het Mariabeeld (dat 3km de berg af moest worden getild)

Uiteraard maken we boven foto's en we rusten nog wat. Want vanaf de top komt er een behoorlijk steil stuk naar beneden (what comes up, must come down)

In het dorpje na de top Uterga pakken we op mijn verzoek nog een pauze in de schaduw op een grasveld. Hier komen we ook Gertrud weer tegen. Zij heeft een Albergue geboekt in dit dorpje en we lopen met haar mee om ook even wat te eten. James en Anja willen graag doorlopen, maar ik merk aan alle kanten dat mijn lijf rust nodig heeft. En bij het zien van de tuin weet ik dat ik hier moet blijven en afscheid ga nemen van James en Anja. Grappig is wel dat ook Birgit in deze albergue verblijft.

Na wat te hebben gegeten wisselen we nummers uit en ga ik mijn bed opzoeken. Om vervolgens het douche-was ritueel uit te voeren. De camino is zeer overzichtelijk qua dagprogramma: 'Eat, sleep, walk, repeat'

Terwijl ik deze blogs schrijf krijg ik een appje van Anja dat ze zijn aangekomen, maar dat ze kapot zijn. Het laatste stuk was heet en zwaar. Ik ben heel blij dat mijn gevoel klopt en ik ernaar geluisterd heb.