Dag 5 O Cebreiro - Triacastela

Op de slaapzaal was het vannacht een groot snurkconcert. Gelukkig dempen mijn oordoppen veel. Beste keus om voor deze camino slaapdoppen op maat te laten maken.

Ik word om 3 uur wakker in de veronderstelling dat de nacht al bijna voorbij is. Pff, dat valt dan tegen. Volgens mijn buurvrouw heb ik zeker nog wel geslapen daarna en ook flink liggen snurken. 

Ik ga even naar de wc en zie een vrouw op de gang dubbel gevouwen op een klein bankje liggen. Die was het gesnurk waarschijnlijk ook zat en heeft haar toevlucht gezocht buiten de slaapzaal. 

Als we om 8 uur de briefing doen is de slaapzaal verder al leeg. Dat geeft ons de mogelijkheid om onze jarige Gino uit volle borst toe te zingen. En ik heb de eer om hem op zijn verjaardag te mogen begeleiden.

Als we de albergue uitlopen begint de zon net op te komen. Dat levert prachtige plaatjes op.

Gino wil graag starten met een ontbijt, dus dan doen we. Hij is ten slotte jarig. Ik eet een chocoladebroodje. Deze wordt even warm gemaakt, waardoor hij echt verrukkelijk is.

Dan gaan we op weg.

Het eerste stuk kent nog een behoorlijke stijging. Maar we worden boven op de berg beloond met een immens beeld van 4à 5 meter hoog van een pelgrim die zijn hoed tegenhoud tegen de wind die bovenop de berg waait. Met de zon erachter geeft ook dit weer een prachtig plaatje

De ergste klim moet nog dan nog komen. Vorig jaar liep ik deze hele etappe in de regen dus toen heb ik weinig gezien van de omgeving. Waarschijnlijk dat ik die klim daarom geblokt heb uit mijn geheugen. Hij was zo steil dat ik het gevoel had dat mijn tenen tegen mijn scheenbenen kwamen 😂 De laatste meters heb ik wel 3 à 4 keer moeten stoppen.

Bovenop de berg werden we wel gelijk getrakteerd op een terras waar we wat drinken samen. Helaas krijg ik een enorme hoestbui, waar ik bijna niet meer uit kom. De afgelopen dagen met veel klimmen hebben veel van mijn longen gevraagd denk ik.

Na de top beginnen we met afdalen. Dit zal tot Triacastela zo zijn. Even een hele verademing na al het stijgen van de afgelopen dagen.

We lopen door verschillende kleine dorpjes met kleine boerderijtjes. De stallen grenzen soms direct aan de weg.

Ergens komt een oud boertje die op een bankje voor zijn boerderij plaatsneemt. Hij kijkt de andere kant op en ik probeer heimelijk een foto te maken. Op het moment dat ik startklaar ben draait hij net om. In mijn handen en voeten Spaans vraag ik hem toestemming. Hij vindt het wel goed.

We dalen nog weer wat en lunchen in een barretje. Een bocadillo met tortilla, ook wel stokbrood met gebakken ei. Het is een hele hap, maar dan kunnen we weer even door.

Het afdalen gaat lekker en rond 3 uur zijn we bij de albergue. Gino heeft meer begeleiding nodig waardoor het ritueel van douchen en wassen iets langer duurt.

Omdat hij jarig is nodigt hij iedereen uit voor een borrel. Uiteindelijk blijven we in dat restaurantje lekker hangen om te eten. Ik eet een bord paella en een torta de santiago voor €8,50!

Het is een heerlijke zwoele zomernacht dus we zitten de hele avond buiten in korte broek en tshirt. En dat op 11 oktober!

En nu ik die datum opschrijf bedenk ik me dat het vandaag een jaar geleden is dat ik thuiskwam. Gelukkig gaat het avontuur hier nog even door.

Ik denk dat we morgen naar Sarría lopen, maar dat weten we pas bij de briefing morgenochtend. Nu eerst gauw slapen.