Dag 4 La Portela de Valcarce - O Cebreiro

Ik heb niet een geweldige nacht gehad, maar we hadden we heel luxe een kamer voor 4 met eigen douche en toilet.

Omdat de was gisterenavond nog niet helemaal droog was werd de douche omgetoverd tot washok. Ik ben nog steeds heel blij met mijn waslijntje.

We ontbijten om 8 uur samen in de albergue en ik loop pas rond 9 uur weg. Vandaag loop ik met Vincent. 

De eerste kilometers zijn nog vrij vlak maar ik weet dat vandaag een zware dag wordt. Er staat een enorme klim op het programma vandaag naar O Cebreiro. We stijgen 700 m, waarvan ongeveer 600 meter in 6 kilometer.

Eerlijk gezegd zie ik er best wel tegenop, maar ik spreek met Vincent af dat we vandaag lekker rustig aan gaan doen.

In het dorpje liggen in een zijstraatje nog steeds (of weer) een stapel pompoenen. Een feest van herkenning. Sommige dingen veranderen gewoon nooit.

De eerste kilometers lopen over de weg, maar gaan desondanks best snel.

De zon staat nog niet heel hoog, dus ontstaat voor ons op de weg een hele mooie lange schaduw.

Na een kilometer of 6 komen we aan in Las Herrerias. De route zal vanaf hier flink gaan stijgen. In de albergue waar ik vorig jaar overnacht heb drinken we een kopje thee. Even moed verzamelen voor de klim.

De klim is inderdaad pittig, maar voor mijn gevoel zijn we redelijk snel in La Faba. Het eerste dorp op de berg. We hebben dan de eerste 300 meter stijging gehad.

We rusten even op een stenen bankje in de schaduw en ik eet mijn droge croissantje van gisteren op. Het leven van een pelgrim is soms afzien.

Na ongeveer 15 minuten zetten we onszelf weer op de benen en gaan we de volgende klim aan. Ook deze was heel zwaar, maar na 3 kilometer in de bloedhete zon komen we aan in La Laguna. We drinken even wat op een terras en maken ons dan op voor de laatste ronde. Nog ongeveer 3 kilometer met 100 meter stijging. Dus iets makkelijker dan de voorgaande kilometers. Onderweg genieten we wat vaker van het uitzicht. Dat geeft mij ook de ruimte om af en toe even uit te blazen.

En dan komen we rond half 3 toch echt aan in O Cebreiro, de plaats waar ik zeer goede herinneringen heb van vorig jaar. De plaats die mij geinspireerd heeft voor mijn jaarmotto voor mijn presidentsjaar van Agora Club Nederland: Open your heart, make a difference.

We slapen in de gemeentelijke herberg, enorme zalen met stapelbedden en voor het eerst bedden met papieren lakens. Tot nu toe waren we heel verwend met lakens op de bedden.

Om 19 uur bezoeken we met een groepje van 7 de pelgrimsmis. Vorig jaar was ik heel emotioneel tijdens de hele dienst. Ook dit jaar houd ik het niet droog. Tijdens het prachtig Ave Maria voel ik me vervuld met dankbaarheid. Dankbaar dat ik hier weer mag zijn, dankbaar dat het me gelukt is om weer de berg op te klimmen en dankbaar dat ik dit avontuur mag aangaan met deze mooie en bijzondere groep mensen.