Dag 47 Finisterre - Santo Estevo de Lires

Het plan voor vandaag is om eerst vanuit Finisterre naar het 0 km punt te lopen. Een wandeling van 3 km. Het 0 km punt symboliseert dat dit het einde van de camino is. Vanaf hier kun je niet verder. Finisterre betekent letterlijk 'einde van de aarde'. De enige weg is terug. 

Het idee was om vroeg te vertrekken om met zonsopgang daar te zijn, maar mijn bedje ligt te lekker. 

Ik sta rond half 8 op, pak mijn backpack in en neem in de keuken nog rustig een kopje thee. Pas om half 9 loop ik de albergue uit. 

Ik heb geen goede route en kaart van de wandeling van Finisterre naar Muxia dus ik hoop wat paaltjes aan te treffen, maar helaas vind ik die niet. Ik loop eerst naar de haven en daar vraag ik het een Duitse pelgrim. Hij wijst me de weg. Op een bankje bij het haventje raak ik in gesprek met Hilde, een Duitse dame, die daar even rustig zit te wachten omdat ze te vroeg was voor de bus. Voor haar zit de camino erop. Dan komt de zon langzaam op en besluit ik naast haar op het bankje te gaan zitten en dan maar vanuit hier naar de zonsopgang te kijken. 

Ik sta echt in de geniet stand. Het is zo'n verademing om na de drukte van Santiago hier te zitten, kijkend naar de zonsopgang met de geur van de zee en alleen het geluid van de meeuwen.

Pas na 3 kwartier loop ik verder in de richting die me gewezen is. Dat kan inderdaad niet echt missen, want er is maar één weg.

Hoewel de wandeling langs de weg loopt is het toch prachtig om de zee aan mijn linkerzijde te hebben.

De weg loopt aardig omhoog dus kost het me 3 kwartier om bij het 0 km punt te komen.

Het is grappig dat je daarna toch nog een stukje door kunt lopen naar de vuurtoren en de landpunt met rotsen. Daar staat een bronzen schoen op een rots. In vroeger tijden verbrandden de pelgrims hier hun schoenen. Dat mag niet meer (gelukkig, want wat een zooitje zou dat geven).

Ik heb me vanmorgen warm aangekleed, omdat het nog wel eens koud kan zijn aan zee. Maar tijdens de wandeling omhoog merkte ik al dat het aardig warm werd toen de zon op kwam. Het waait wel behoorlijk op de punt, maar voordat ik weer terug loop naar beneden verwissel ik mijn lange broek voor een korte en gaan vest en jackje uit. Het is geweldig om begin oktober in tshirt en korte broek te lopen. 

Ik overweeg om de route langs de kust te lopen, maar daarvoor heb ik mijn gps nodig en ik ben vergeten mijn powerbank op te laden, dus ik kies toch maar voor de veilige weg. Dat betekent dezelfde weg weer terug naar Finisterre en dan door in de richting Muxia. Deze route staat aangegeven met de bekende paaltjes met pijlen heb ik me laten vertellen. In Finisterre teruggekomen zie ik geen paaltjes staan. Ik drink eerst een kopje thee op een terras in de zon en zit zo heerlijk dat ik bijna geen zin meer heb om nog door te lopen. 

Pas om 12 uur ga ik weer aan de wandel. Het is ondertussen denk ik tegen de 25 graden. Niet zo handig om op het warmste moment van de dag te gaan lopen. 

Omdat ik geen paaltjes zie loop ik via mijn app Maps.me een wandelroute die richting Muxia gaat. Die leidt me langs het strand. Wat ik helemaal geen straf vind. Ik kan zelfs ergens via een trapje het strand op en loop even naar zee. Even overweeg ik om mijn schoenen uit te doen en het water in te lopen, maar ik ken mezelf, ik zal het zeker te koud vinden, dus ik bespaar mezelf de moeite om mijn schoenen uit en weer aan te trekken. 

Na even op het strand te zijn geweest vervolg ik het pad.

Ik zie pelgrims die mij tegemoet komen lopen, dus ergens hoop ik nog steeds een paaltje tegen te komen waarop de richting Muxia staat. Maar die vind ik nog steeds niet. Ik loop dan toch maar terug naar de doorgaande weg. Helaas ook daar niets. Deze pelgrim is verdwaald aan het einde van de aarde🤣

Langs de weg vraag ik een paar mensen, maar die hebben geen idee. In een barretje probeer ik het nog eens. Ze vertellen me dat ik moet teruglopen in de straat en dan rechtsaf moet. Ze vertellen me alleen niet wáár ik rechtsaf moet. Op een kruising met een weg naar rechts speur ik naar gele pijlen. Pfff, ook hier niets. Op de hoek van de kruising staat een hotel. Dus daar nog maar een keer vragen. De receptionist is reuze vriendelijk en vertelt dat het heel makkelijk is. Hij loopt met me naar buiten en wijst me dat ik inderdaad hier naar rechts moet. In de verte zie ik waarempel een paaltje staan. 

Goed, dat kostte me dus een uur extra. 

Maar wat een prachtige route! Veel loopt door het bos, maar de cadeautjes zijn wanneer de zee ineens zichtbaar en hoorbaar wordt.

Ik was door Birgit al gewaarschuwd dat er niets is onderweg aan dorpjes of cafeetjes, dus ergens waar ik uitzicht heb op zee gooi ik mijn backpack af en neem even pauze, zittend langs de kant van het pad.

Ik heb nog een stukje Tarta de Santiago en wat cherry tomaatjes.

Het is bijzonder dat ik vandaag alleen pelgrims tegenkom die zich in tegengestelde richting begeven. Maar dat zijn er niet heel veel. Het is dus een rustig wandeldagje, wel met wat heuvels, maar prima te doen. 

Het is wel heel warm, dus ik ben blij als ik om 16 uur bij albergue As Eiras binnenloop.

Ik eet in het restaurant van de albergue (dat tevens een hotel is). Als ik wil gaan zitten zie ik een jonge vrouw zitten die op dezelfde kamer slaapt. Ik vraag haar of ze het gezellig vindt om samen te eten en schuif bij haar aan. Kristine komt uit Oostenrijk en loopt de hele kustroute van Galicië. Ze is nu 10 dagen onderweg en eindigt morgen in Finisterre. We hebben een gezellige avond.

Morgen mijn laatste wandeldag!