Dag 45 Even landen....

Ondanks de hoeveelheid wijn (of misschien wel dankzij) slaap ik niet goed vannacht. Ik denk iets te veel indrukken en emoties om in één nacht te verwerken. 

Ik sta dus al weer om 8 uur naast mijn bed. Vandaag staat de pelgrimsmis op het programma om 12 uur en verder laat ik de dag maar een beetje over me heen komen. Voor een goed plekje bij de mis wordt wel geadviseerd een uur vooraf in de kathedraal te zijn, maar dan heb ik nog steeds tijd genoeg om even mijn wasje te doen en een plekje te vinden om te ontbijten.

Anja heeft me wat adresjes gegeven voor een lekker ontbijt, maar die blijken niet allemaal open te zijn. Eentje wel en daar kan ik een goed anti-kater ontbijt (bacon&eggs) krijgen.

Het is nog steeds vroeg als ik klaar ben met mijn ontbijt. Ik loop maar vast naar de kathedraal in de verwachting dat ik ergens in een rij zou moeten staan. Maar de kathedraal is gewoon open en dus zoek ik een mooi plekje uit met zicht op het altaar. Ik vind het niet erg om 1,5 uur te moeten wachten. Het geeft me even de tijd om tot mezelf te komen. Dat effect heeft het zitten in een kerk altijd op mij. Ik stoor me wel aan alle toeristen die met elkaar zoveel geluid maken. Hallo, je bent in een kerk! De bewaker maant via de microfoon meerdere malen in die 1,5 uur tot stilte. 

De dienst is in het Spaans dus ik versta er niet veel van, maar de muziek is mooi en ik zit precies onder de buizen van het orgel. En ik schreef al eerder dat ik snel geraakt wordt door mooie muziek, dus dat gebeurt vandaag ook. En als ik me daarnaast bedenk hoe ongelooflijk trots ik op mezelf ben dat ik door heel Noord-Spanje gewandeld ben, op eigen kracht, op mijn eigen voeten, stap voor stap, door prachtige natuur, met soms wat tegenslag, maar met mooie mensen om me heen, rollen de tranen weer over mijn wangen. Ik vind mezelf echt een tof wijf!

Aan het eind van de dienst wordt het grote wierrookvat, de botafumeiro, door de kathedraal geslingerd. Met zware klanken vanuit de orgelpijpen boven mij. Het maakt weer veel bij me los. 

Na de dienst heb ik behoefte om eerst even naar buiten te gaan. Ik wil de kathedraal graag bekijken, maar ik zit nu nog te vol met emoties. 

Ik loop nog even wat over het plein om te zien of ik misschien toch nog bekenden zie. Ik weet dat Barbara en Berry vandaag zijn aangekomen en zag ze al even bij de dienst, maar verloor ze daarna uit het oog. 

Als ik op een stenen bankje aan de rand van het plein zit krijg ik ineens een appje van een vriend uit Nederland (die hier zelf ooit stond een paar jaar geleden na de camino vanuit Nederland te hebben gelopen) die me via de live webcam op het plein gespot heeft. Hoe bizar! Ik bel hem even om kort mijn ervaring te delen. Maar dan zie ik Barbara en Berry en hang snel op om hen te kunnen begroeten. 

Ze nodigen me uit om mee te gaan lunchen, samen met Paolo, een Italiaan waarmee ze de laatste dagen gelopen hebben. Paolo regelt een fles bubbels, we proosten op onze aankomst, we eten en praten gezellig.

Na de lunch neem ik van alle drie afscheid. Misschien dat we elkaar morgen nog tegenkomen, maar ik wil niets afspreken. Morgen maar weer even kijken hoe de dag komt.

Ik ga weer even op het plein zitten. Er is zoveel te zien. Een aantal mensen vraagt me om een foto van ze te maken, wat ik natuurlijk maar al te graag doe. 

Rond 17 uur besluit ik de kathedraal te gaan bekijken. Behalve het altaar en het orgel ben ik niet zo heel erg onder de indruk van de binnenkant van de kathedraal. Ik heb onderweg zulke prachtige kathedralen gezien, dus misschien iets teveel verwend geraakt....

Ik land ergens op een terras in de zon, waar ik tot een uur of 8 blijf zitten en nog wat overnachtingen regel voor de komende dagen. Dan loop ik terug naar mijn hostel. 

Morgen nog een dagje Santiago, want ik kan pas begin van de avond met de bus naar Finisterre.