Dag 44 Aankomst in Santiago (vervolg)

Waar te beginnen als het begin zo in het niet valt bij het einde?

Gewoon in de ochtend dan maar. Ik heb niet veel geslapen, nog minder dan normaal. Toch wat spanning voor dé dag? Ik sta al voor mijn wekker op, maar wil ook niet te vroeg vertrekken. Hoewel ik graag in het donker loop, wil ik vandaag alles beleven en meemaken. Nadat ik me heb aangekleed ga ik nog even op bed liggen, maar dat houd ik niet lang vol. Ik ben onrustig en wil gaan. Dus toch maar rustig mijn tas inpakken. In de 'keuken' van albergue O Borda eet ik 2 yoghurtjes en een banaan. Ik hang de vilten slingertjes die ik eerder van een collega kreeg aan mijn backpack, want ik ga er een feestje van maken vandaag!

Om 7.45 loop ik de deur uit. Ik had verwacht dat het drukker zou zijn op dit tijdstip, maar dat valt reuze mee. 

De eerste kilometers gaan zo snel dat ik na een uur al besluit om even ergens te gaan zitten en een theetje te drinken. Het lijkt wel of iedereen vertraagt vandaag. Het voelt dubbel. Aan de ene kant wil ik niet dat het eindigt en aan de andere kant ben ik zo 'excited' dat ik vandaag Santiago ga bereiken en heb ik de neiging sneller te gaan lopen. 

Ik probeer zoveel mogelijk van de omgeving te genieten, maar soms valt dat niet mee tussen groepen jongeren en luidruchtige touregrinos (met dank aan Erik voor dit woord).

Omdat ik gisteren mijn pelgrimspaspoort heb volgemaakt en alleen voor vandaag een nieuwe moet gaan gebruiken, haal ik zo veel mogelijk stempels vandaag. Een nieuw paspoort met maar 2 stempels is ook zo zielig.

Rond 7 km voor het einde neem ik nog even pauze samen met Mieke. We hebben onze aankomst een beetje gepland zodat we niet aankomen als de pelgrimsmis net is afgelopen, want dan staat de Praza do Obradoiro (het plein voor de kathedraal) afgeladen vol met pelgrims. We koersen op half 2.

En dan is er ineens het paaltje dat zegt dat het nog minder is dan 5 km. Ik loop de laatste kilometers samen met Mieke en Victor, een Sloveen. Als vanzelf lijken we sneller te gaan lopen. 

Bij het kapelletje op de laatste heuvel haal ik mijn laatste stempel. Bij het oplopen van de heuvel wordt Santiago met de torens van de kathedraal zichtbaar. Het wordt ineens heel echt. Over niet al te lange tijd (een kilometer of 4) zullen ook wij het plein oplopen, net als die vele andere pelgrims die ons zijn voorgegaan.

Op de facebookpagina had ik een filmpje gezien van de aankomst van Carol en Dough, een Amerikaans stel waarmee ik een groot deel naar León liep. De weg gaat onder een tunneltje door waar een doedelzakspeler staat te spelen en daarna loop je linksaf het plein op. 

Op het moment dat ik het tunneltje zie en de eerste klanken hoor van de doedelzak, versnel ik mijn pas en schiet ik al vol. Door mijn tranen zie ik het trapje bijna niet meer dat ik af moet lopen onder het tunneltje. 'Even voorzichtig nog' zeg ik tegen mezelf.

En dan ben ik er ineens. Bijna 800 kilometer afgelegd in 6 weken. Op een woensdag gestart en op een woensdag geëindigd. Mooier kan bijna niet.

Ik moet huilen en ik moet lachen tegelijk en barst bijna uit elkaar van alle emoties die ik voel. Ik ben opgelucht, verdrietig, blij, trots en verder weet ik het allemaal even niet.

Met mijn betraande ogen speur ik het plein af om te zien of ik Anja ergens zie. En dan zie ik haar op me af komen lopen. Ik ren naar haar toe en omhels haar. Het is zó fijn dat er iemand is die mij op het plein ontvangt. Dat voelt zo warm. Ik had me denk ik heel eenzaam gevoeld als ik alleen was aangekomen. 

Ik laat mijn tranen de vrije loop. We zitten vervolgens een tijdje op het plein te kijken naar pelgrims die aankomen, die foto's van elkaar maken, die feest vieren, tranen laten. Het is veel!

Ik heb geen idee hoe lang we daar zitten, maar op een gegeven moment wil ik wel graag mijn Compostela gaan halen. Anja wil nog graag naar het museum. We gaan ieder onze eigen weg, maar spreken af te appen voor het eten vanavond.

Het is niet druk bij het pelgrimsbureau, er zijn ongeveer 15 wachtenden voor mij. Achter de balie zit een ongelooflijk lieve en vriendelijke dame uit Canada. Ze schrijft mijn Compostela en zet de laatste stempel in mijn credencial.

Vol trots loop ik het kantoor uit en loop de trap op naar de huiskamer van de lage landen. Dit is een plek van het Nederlands genootschap van Sint Jacob waar vrijwilligers uit Nederland, die zelf ooit de camino liepen of fietsten, Nederlandse pelgrims hartelijk ontvangen met koffie en een koekje (naar echt Nederlands gebruik) en een luisterend oor. Dit is ook de plek waar je na aankomst andere Nederlanders ontmoet die net zijn aangekomen.

Ik drink een kop thee, praat wat met de vrijwilligers en een dame die net de Portugese route heeft gelopen vanuit Porto en ga vervolgens op pad naar mijn hostel. Mijn privékamer in de albergue is niet groot, maar helemaal goed en helemaal alleen voor mij. 

Het is inmiddels half 5. Ik spreek met Anja af om elkaar over een uur weer te zien bij de kathedraal. Dat geeft me nog even de tijd om te douchen en om te kleden, want inmiddels is het gaan regenen in Santiago.

Anja is al een tijdje in Santiago en weet een goede tapasbar. Ze heeft niets teveel gezegd. We eten heerlijke tapas en drinken samen een fles wijn leeg. En praten bij over de afgelopen weken en over hoe we de camino gaan meenemen in ons 'normale' leven thuis. Dat zien we allebei nog wel als een uitdaging. Gelukkig ga ik het gefaseerd doen, eerst thuis en dan eind november pas weer aan het werk. 

Tot mijn verrassing vertelt Anja dat ze appcontact heeft gehad met Birgit en dat zij onderweg is naar de tapasbar. Zij heeft net de route van Finisterre naar Muxia gelopen (wat ik over een paar dagen ook ga doen). Ik had niet verwacht haar ook nog te zien hier. We bestellen nog een fles wijn en hebben een fijn gesprek met elkaar over wat de camino voor ons betekent heeft. En er ontstaat het plan om met onze groep volgend jaar of het jaar daarna de Portugese route vanuit Porto te gaan lopen. Daar is iedereen wel enthousiast over.

Anja en ik komen erachter dat we in hetzelfde hostel zitten. Toeval? Ach, het zal wel weer zo hebben moeten zijn.

Terug in het hostel neem ik echt afscheid van Anja hier op de camino. Morgenochtend vertrekt ze naar Porto en van daaruit naar huis. We beloven elkaar te gaan zien als we thuis zijn. Keulen is niet zo ver weg, dus praktisch prima haalbaar. Ik heb er een hele lieve vriendin bij gekregen!

Ik probeer als ik op bed lig nog wat dingen te regelen voor de komende dagen (bus, overnachtingen), maar dat lukt maar gedeeltelijk. Ik ben te moe. De rest komt morgen.

Wat een bijzondere dag was dit!!