Dag 42 Palas de Rei - Ribadiso da Baixo

Vandaag diende het thema afscheid nemen zich aan in mijn gedachten. Ik heb al heel lang moeite met afscheid nemen, van mensen, van spullen, van situaties. Ik denk dat ik daarom op feestjes ook vaak degene ben die het licht uit doet, omdat ik gewoon geen afscheid kan nemen van een gezellige avond. En mijn huis daarom veel te vol staat met spullen. 

Nu ik er hier toch alle tijd voor heb, wil ik er wel eens langer bij stilstaan. Maar steeds als ik er over na wil gaan denken dwalen mijn gedachten een andere kant op. Na een aantal keren laat ik het los. Kennelijk is het nu nog niet de tijd om een antwoord te vinden op de vraag waarom ik moeite heb met afscheid nemen. Ik realiseer me wel dat ik met dit thema al aardig heb mogen oefenen op de camino. Want ik heb al zoveel mensen ontmoet die ik waarschijnlijk nooit meer ga zien. En dat gaat me best goed af.

Alleen mijn camino vrienden waar ik de eerste 2 weken mee gelopen heb, kosten me moeite om los te laten. Ik vind het zo jammer dat ik hen niet meer ga zien in Santiago. Kennelijk speelt me verbonden voelen een rol bij het afscheid nemen. Wat natuurlijk ook weer zo logisch is als wat. 

Ik denk dat het universum me vandaag het zware gevoel dat ik kan ervaren bij het afscheid nemen extra wilde laten ervaren. Want alles voelde zwaar vandaag. Elke klim, hoe groot of klein, voelde zwaar en mijn backpack voelde alsof iemand er stiekem extra kilo's in had gestopt. Kortom, 25 kilometer is dan best een eindje. Ik heb echt geprobeerd te genieten van vandaag, vooral omdat het bijna klaar is, maar het voelde ook wel wat als overleven. Vooral de laatste 5 kilometer, waar mijn teen duidelijk liet merken hier niet meer zo van gediend te zijn.

Goed, maar even vanaf het begin. Ik vertrek net als gisteren om 6.40 uur. Het is al snel drukker dan gisteren. Na 1,5 uur stop ik om wat te eten. Ik neem een kopje thee en laat me verleiden tot een stukje Torta di Santiago. Daar moet ik als ik thuis kom maar gauw eens een receptje van gaan zoeken, want ik vind het heerlijk. Het is een korte zit, want er is alleen een terras buiten en om 8 uur is het nog best fris. 

Ik kom overal smalle huisjes tegen op palen. Heb ooit gelezen waar die voor zijn, maar ik ben het vergeten. Ik heb dus nog wat huiswerk te doen, want ik ben er wel nieuwsgierig naar. 

Van de zonsopgang zie ik niet heel veel vandaag, want ik loop op het moment dat de zon opkomt in het bos. Ik geniet wel van een prachtige sterrenhemel als ik net onderweg ben. Het lukt me niet om deze vast te leggen op camera. 

Rond 10 uur arriveer ik in Melide. Best een grote stad. Daar neem ik nog even een pauze. Ik schuif aan bij een dame (Lilly) die ik onderweg een paar keer tegen ben gekomen, een Chinese die al 15 jaar in Australië woont (en zich verontschuldigd voor haar slechte Engels). Ze is gestart in Sarria en is zwaar onder de indruk van het feit dat ik al 6 weken aan het wandelen ben. Ik laat haar mijn credencial (pelgrimspaspoort) zien met alle stempels tot nu toe. 

Ik zie haar niet meer onderweg.

Nog voor het middaguur is het minder dan 50km te gaan tot Santiago. Wat gaat het nu ongelooflijk snel!

Ruim een half uur later kom ik langs een kerkje waar ik naar binnen loop om een stempel te halen. Het is in Boente. De vrijwilliger die er zit vertelt dat dit tijdens de periode van de Spaanse griep gedurende 2 jaar het eindpunt is geweest van de camino. Santiago zat toen op slot (ze kenden toen kennelijk ook al een soort van lockdown). De man geeft me een soort bidprentje mee van Sint Jacob, zodat hij me kan bijstaan onderweg.

Net voor ik Ribadiso da Baixo inloop krijg ik een appje van Anja. Ze vertelt me dat ze woensdag nog in Santiago is om mij daar te ontvangen en te vieren dat ik in Santiago ben. Wauw, ik moet zo huilen. Ik voelde al de hele dag dat ik haar misschien nog wel zou gaan ontmoeten, maar durfde er niet op te hopen. Dit is echt belangrijk voor me!

Om 14 uur ben ik, na een laatste klim die ik enerzijds vervloek, maar anderzijds bedenk dat ik die morgen niet meer hoef te doen, bij albergue Milpes. Ik kom net na Mieke aan. Om me wat op te peppen vertelde ze me onderweg al dat ze bij deze albergue een heerlijk terras hebben met prachtig uitzicht én een koud voetenbad. 

Nou, ze heeft niets teveel gezegd. Na het douchen delen Mieke en ik een wasmachine, zodat ik ook mijn vest en jackje weer een keer kan wassen. 

Daarna bestel ik een sangria en ga met mijn voeten in het voetenbadje hangen. Dat is echt de hemel!! Wat een genot.

In de avond ontstaat er een spontaan groepsdiner. Erg gezellig en we zitten tot bijna 21 uur buiten. Weliswaar met een vest aan, maar nog wel steeds in korte broek. Top toch in oktober?!

Nu gauw slapen. Nog 2 dagen te gaan!