Dag 43 Ribadiso da Baixo - O Pedrouzo

Wat een verschil met gisteren! Vandaag een dag op rolletjes. 

Behalve afgelopen nacht dan. Ik lig op een kamer met meerdere snurkers. En niet zo'n beetje. De dame naast mij snurkt zo hard, daar zijn geen earplugs tegen bestand. Zelfs met mijn vingers mijn oren dichtdrukken blijkt geen afdoende oplossing. Ik kijk op mijn telefoon en zie dat het 0.48 uur. Dat wordt een lange nacht zo!  Het gaat maar door en ik heb de neiging om op te staan en even een ruk aan haar stapelbed te geven. Ik erger me groen en geel. Zij slaapt heerlijk, maar houdt iedereen uit de slaap. Zo niet oké!!

Ik bedenk me dat ik zeker niet in slaap ga vallen als ik me zo lig te ergeren. Maar slapen kan ik ook niet. Ik pak mijn telefoon en ga dan maar verder lezen in mijn ebook. Na een tijdje lezen word ik toch wel moe en het snurken is ineens een stuk minder. Uiteindelijk val ik toch nog even in slaap. Ik ben al wakker als om 6.30 uur mijn wekker gaat. 

Ik sta op en loop om 7.15 uur de albergue uit. Ik had verwacht dat het drukker zou zijn, maar er zijn maar een paar pelgrims onderweg. In een donker bos lopen 2 mannen zonder verlichting, maar wel met muziek schallend uit een boxje. Ik moet me zo inhouden om er niet iets van te zeggen. Ik vertrek vroeg om in stilte te kunnen lopen, maar ik weet dat iedereen het op zijn eigen manier doet. Dus versnel ik mijn pas en zorg dat ik zo snel mogelijk buiten geluidsafstand van de box ben.

Zo kom ik onderweg ook nog wat volop kwekkende Italianen tegen. Je gooit er een kwartje in en het ratelt maar door.

Terwijl het nog donker is passeer ik een paaltje dat me laat weten dat het nog minder dan 40km is tot Santiago. Een dappere dodo doet dat in één dag, maar ik ga gewoon nog een dagje extra genieten.

Verder valt het zoals gezegd mee qua drukte onderweg. Het is wel veel drukker bij de cafeetjes. Zo ook waar ik mijn 2e ontbijt neem. Het zonnetje begint dan al wat te schijnen.

Het is soms ook een kwestie van de juiste timing wanneer te vertrekken bij de cafeetjes. Als ik weer ga lopen, loop ik weer een heel stuk bijna alleen.

Wat bijzonder is aan vandaag is de hoeveelheid eucalyptusbossen waar ik doorheen loop. Mijn geur is niet super, maar als ik een laaghangend blaadje pluk is de geur overduidelijk.

In de afgelopen 6 weken ben ik al heel wat gedenkplekjes tegen gekomen van pelgrims die onderweg zijn overleden. Ik sta altijd even stil bij zo'n plekje, want daar is iemand die een droom had, net als ik, om ooit in Santiago aan te komen, er niet in geslaagd deze droom te verwezenlijken en nooit meer thuis gekomen. De laatste dagen maken deze gedenkplekjes nog meer indruk, want zo dichtbij...en toch zo ver weg. Verdrietig.

Het lopen gaat makkelijk vandaag. De route is ook niet heel ingewikkeld. Natuurlijk gaat het op en neer, maar prima te doen.

Met de ervaring van gisteren heb ik de albergue gemeld dat ik er tussen 14 en 16 uur zal zijn. Dat ga ik makkelijk halen, ik schat zelfs in eerder, dus rond half 10 stop ik nog een keer voor een kopje thee.

Ik voel me goed vandaag en loop in de ochtend lange tijd met een grote glimlach op mijn gezicht. Het voelt bijzonder en ook dubbel om op de paaltjes het aantal kilometers tot Santiago zó snel te zien afnemen.

Nog minder dan 20 km te gaan. Bij de gedachte dat ik morgen Santiago ga binnenlopen voel ik al tranen opkomen. Wat een bijzondere reis is dit geweest!

Ik neem me voor om de laatste dag morgen rustig aan te doen en extra te genieten.