Dag 41 Portomarín - Palas de Rei

Ik heb het misschien al eerder gezegd, maar Galicië wat ben je mooi!!

Als ik woensdag wil aankomen in Santiago heb ik nog een paar dagen van 25 km te maken. Zo ook vandaag 

Omdat ik geen zin heb om in de drukte te lopen vertrek ik weer vroeg. Op mijn kamer lagen vannacht een aantal camino-beginners. Net de eerste dag achter de rug gisteren vanaf Sarria. Hebben ze gelijk kennis gemaakt met pelgrims die vroeg opstaan.

Het gaat allemaal vlotjes en ik loop om 6.40 uur de deur uit. Wederom in het pikkedonker. Gelukkig laat mijn hoofdlamp me ook vandaag niet in de steek. Ik mag gelijk aan de bak met een aardige klim. Je zou denken dat ik inmiddels fluitend de berg op loop, maar helaas klink ik nog steeds als een hijgend hert.

De eerste 1,5 uur kom ik niemand tegen. Daarna halen 3 pelgrims me in en loop ik even later weer heerlijk alleen.

De ochtend is weer waanzinnig. Nevel over de velden en alleen het geluid van vogels. En heel even het geluid van een dame met dopjes in haar oren en die waarschijnlijk niet doorheeft hoe hard ze aan het meezingen is. Ik weet dat iedereen dit op zijn eigen manier doet, maar ik zou haar zo gunnen dat ze zich gewaar wordt van het prachtigs dat ze mist. Ik neem in ieder geval even de tijd om stil te staan en haar een flinke voorsprong te geven, zodat ik haar gezang niet hoef te horen. Waar ik dan sta is het uitzicht magisch. 

En zo komen er nog veel mooie momenten gedurende de ochtend.

Na 2 uurtjes zwoegen de berg op (en gelukkig soms ook af) en slechts 7,7 km te hebben gelopen kom ik aan bij een cafeetje dat net open is in Gonzar. De dame die buiten aan het vegen is vertelt me dat ik de eerste klant ben vandaag. Maar dat blijf ik niet lang. Er komt een hele horde pelgrims na mij binnen.

Tijd voor mijn 2e ontbijt.

Ik zorg ervoor dat ik weer als eerste vertrek waardoor ik weer een hele tijd alleen kan lopen.

Na deze stop krijg ik bovenop een berg weer een paar prachtige cadeautjes te zien.

Rond half 12 loop ik langs een hele gezellige tuin vol met zitjes in Ligonde. Ik heb er dan 16km opzitten en ben wel toe aan een momentje rust. Ik blijf daar lekker een half uurtje in de zon zitten, genietend van een kopje thee en even de schoenen en sokken uit.

Vanaf dit punt is het een stuk drukker onderweg en is de magie van de ochtend voorbij. Geen fraaie vergezichten meer. Helaas wel hardpratende Spanjaarden en meer groepen.

Op de stukken die ik langs de weg loop rijden regelmatig taxi busjes heen en weer. Ik kan me niet aan de indruk onttrekken dat sommige mensen het spel voor het behalen van de Compostela niet helemaal eerlijk spelen en zich ergens onderweg laten droppen. Zo kunnen ze toch hun 2 stempels per dag halen, zonder alles te lopen.

Het is duidelijk dat er zich een nieuw type 'pelgrim' heeft toegevoegd aan de camino. Het soort met een ieniemienie rugzakje die bij de eerste de beste kleine afdaling op een verharde weg al gaat zigzaggen om hun knieën te sparen. Het soort dat met dat ieniemienie rugzakje je dartelend voorbij loopt en een soort van schrikt als je ze een 'buen camino' wenst. Het soort dat geen moment voorbij laat gaan om een extra stempel te scoren, zodat ze straks toch met een indrukwekkende hoeveelheid stempels thuiskomen. Ik merk dat ik dit wel jammer vind. De sfeer op de camino verandert er door. Het krijgt een hoog toerisme gehalte. Maar ik zal het er nog even mee moeten doen.

Het is voor mij wel een reden om morgenochtend weer op tijd te vertrekken.

In de albergue waar ik slaap kom ik de Australische moeder en dochter, Barbara en Berry weer tegen. Ik zag ze voor het laatst in Las Herrerias. 

Ze nodigen me uit om met hen mee te gaan om wat te eten. Een vroeg diner, want we hebben niet zo'n zin om te wachten tot 20 uur, zoals hier gebruikelijk is. Dan lig ik al bijna op apegapen. 

Ik ga zo mijn backpack voorbereiden en dan lekker slapen. Morgen weer 25km op de planning.