Dag 40 Sarria - Portomarín
1 oktober 2022 - Portomarin, Spanje
Een bijzondere dag vandaag! Ik heb de grens van nog maar 100 km naar Santiago bereikt. Voor het eerst nog maar 2 cijfers voor de komma!! Wat gaat het snel nu.
Ik heb zo'n waanvoorstelling dat heel Sarria tegelijk leegloopt in de ochtend. Ik heb daar niet zo'n zin in, dus besluit ik gewoon vroeg op stap te gaan. Ik zet mijn wekker op 6 uur. Ik vermoed dat mijn kamergenoten daar niet heel blij mee zijn. Ik had een kamer met 4 bedden geboekt, zodat het misschien iets rustiger zou zijn op de kamer. Lig ik lekker te slapen, gaat om 24 uur de deur open en komen er nog 2 gasten bij. Wtf! Normaal sluit de albergue om ongeveer 22 uur. Ik vermoed dat dit mensen zijn die alleen de laatste 100 km lopen en net zijn aangekomen. Ach, misschien hadden ze wel net zo'n pech als ik op de heenweg en zijn ze blij een bed te hebben. Ze liggen gelukkig heel snel in bed en blijven stil.
Om 6.50 uur loop ik de albergue uit. Omdat het gisteren zo'n heerlijk weer was en de voorspelling voor vandaag goed, vertrek ik in mijn korte broek. Het is 10 graden, maar laat die zon maar komen vandaag!
Was ik bang voor een uittocht? Nou, in ieder geval niet op dit tijdstip. Pas na een uur kom ik de eerste pelgrim tegen.
Het stadje uit loopt er een poesje voor me. Hij blijft steeds even staan en loopt dan weer voor me uit. Alsof hij me de weg wil wijzen. Zo schattig. Hij blijft wel een paar honderd meter met me meelopen.
Ik loop voor het eerst sinds lange tijd weer alleen in het donker. Mijn hoofdlamp doet het gelukkig nog steeds. Het is helder en buiten het licht van het stadje is de sterrenhemel weer prachtig. Het wordt echt een mooie dag vandaag. Ik hoor dat er iemand achter me loopt, maar zie geen lampje. En ook passeert er niemand als ik soms even stil sta om van de sterren te genieten. Ik ben niet bang, maar wel op mijn hoede.
Ik geniet weer van het alleen wandelen in het donker en de wereld langzaam te zien ontwaken. Het licht is zo prachtig in de ochtend. Het geeft alles een gouden gloed.
Als het iets lichter is zie ik de nevel boven de velden hangen. Het is lastig om dat goed op een foto te krijgen merk ik. In het echt is het zoveel mooier. Maar dat is met veel dingen zo.
Het is weer een prachtige route vandaag door het heuvelachtige en groene Galicië.
De paaltjes tellen vanaf Sarria af van ongeveer 115 km. Die Galliciers zijn wel een nauwgezet volkje, want elk paaltje geeft de afstand tot Santiago met 3 cijfers achter de komma. En soms staan de paaltjes erg dicht bij elkaar, dus dat schiet niet op met aftellen🤣
Ik nader de 100km paal. Ik merk dat ik de laatste kilometers de neiging heb om zelfs harder te gaan lopen. Het is een beetje alsof je uitkijkt naar je verjaardagsfeestje en het openen van je cadeautjes. Jaaaa, en dan eindelijk is hij daar. Een mooi momentje om even te vieren en een filmpje te maken om met familie en vrienden te delen.
Het is vanaf daar nog ongeveer 7 km tot mijn eindbestemming voor vandaag. Ik loop op zich lekker, ware het niet dat mijn teen niet heel lekker meewerkt. Sinds gisteren is de pijn erger geworden. Maar ik ga hoe dan ook in Santiago aankomen. Al mot ik kruupend. I can do it!!
Na de 100 km grens probeer ik te videobellen met Anja. Zij is nu met Dominik, Karen en Birgit in Finisterre. Ik loop nu veel alleen (wat ik op zich heerlijk vind), maar ik merk dat, hoe dichter ik bij Santiago kom, hoe meer ik mijn camino vrienden van de eerste weken mis. Zij zijn er straks niet als ik aankom in Santiago. James is zelfs al terug in Australië. Dat vind ik wel echt heel jammer.
Het is fantastisch om ze allemaal even te zien en te spreken, terwijl ik aan de wandel ben. Grappig om te horen dat zij een beetje jaloers op mij zijn als ze me zien wandelen, want dat missen ze best. Ik ben benieuwd hoe dat zal zijn om na zoveel weken bijna elke dag wandelen dan dat ineens niet meer te doen.
Na een paar minuten valt de verbinding ineens weg. Ze sturen me vervolgens nog een audio bericht waarin ze me allemaal persoonlijk nog iets wensen. Zó lief. Het raakt me diep en met een grote lach op mijn gezicht moet ik tegelijk huilen. Gelukstranen. Wat een mooie mensen!
Tegen half 2 kom ik aan in Portomarín. Heb je net een wandeling van 21 km achter je kiezen, bedenken ze hier dat het leuk is de stad in te lopen via een trap en een poort. Voor iemand die recent een slechte ervaring had met een trap niet echt een feestje. Maar het lukt me om boven te komen. En ook nog helemaal heel🤣
Boven aangekomen check ik op Google maps waar mijn albergue is. Normaal ga ik altijd eerst naar mijn albergue, douchen en wassen. Maar de albergue is gereserveerd dus als ik langs een terras loop plof ik eerst neer voor een colaatje.
Na een heerlijke douche en als mijn wasje weer in het zonnetje hangt te drogen, ga ik op zoek naar een supermarkt en op zoek naar hoe ik morgen weer op de route kom. Het is fijner om dat te doen als het licht is dan in het donker.
Ik koop een salade voor vanavond en eet om 16 uur een lekker bord spaghetti (heel Spaans, haha, maar wel goed voor de spiertjes voor morgen). Het glaasje wijn mag natuurlijk niet ontbreken en kost hier minder dan water.
Langzaam begin ik na te denken over de planning voor de komende week. Ik boek in ieder geval een albergue voor de komende 2 dagen (wederom telefonisch in mijn beste Spaans) en zal toch ook een keer mijn terugreis moeten gaan boeken. Maar vandaag nog niet.....
Het ziet er wel naar uit dat ik woensdag ga aankomen in Santiago. En ik heb besloten niet wandelend naar Finisterre te gaan. Ik denk dat mijn teen dat niet meer zo leuk vind. Het is al bizar te bedenken dat ik nog zo ver gekomen ben met een gekneusde teen. Verstandig? Nee, zeker niet! Maar ik ga het nu afmaken ook.
Geniet er nog van.