Dag 33 (verplichte) rustdag Ponferrada

Dank voor alle lieve berichtjes gisteren!! Het voelt goed dat zoveel mensen aan het thuisfront meeleven.

Na best een aardige nacht (dwz ongeveer 5,5 uur aan een stuk geslapen, lang leve de ibuprofen🙈) vanmorgen rond half 8 opgestaan, want ja, geen haast en ik hoef pas om 9 uur de albergue uit. Tot mijn verwondering doet mijn teen beduidend minder pijn dan gisteren. Waar ik gisteren echt niet op blote voeten kon lopen, gaat dat nu echt veel beter. Ik kan mijn teen ook weer een beetje bewegen. Geen idee of het door de pijnstillers komt, maar ik word hier wel heel blij van. Voor de zekerheid gooi ik er nog maar een dosis pijnstilling tegenaan. De tranen zijn sinds gisterenavond opgedroogd en ik voel een soort van acceptatie van de situatie.

Als bijna iedereen van de kamer weg is, neem ik heerlijk een douche en pak daarna rustig mijn spullen in. Ik ben voor 9 uur weg. 

Ik loop even door een paar straatjes voordat ik op zoek ga naar een plek waar ik kan ontbijten. 

Het grote plein waar ik gisteren gegeten heb blijkt nog niet te zijn ontwaakt. Ik zal me richting de camino moeten begeven omdat er aan de camino altijd barretjes of cafeetjes zijn voor een ontbijt. 

Net als ik een straatje uit kom lopen en naar links kijk, komt op ongeveer 100 meter Frida me tegemoet lopen. Werkelijk te bizar! Ik wist dat zij ongeveer een dag achter mij liep, maar hoe groot is de kans dat ik haar precies op dat moment tegen zou komen? Had ik net een ander straatje genomen dan was ik haar niet tegengekomen. Ik geloofde al niet in toeval, maar wat hier gebeurt op de camino is magisch. Net als de camino engelen die steeds opduiken als ik ze nodig heb. Het eten gisterenavond met Anita was zó ongelooflijk gezellig. Het moest zo zijn dat zij op mijn pad is gekomen.

Frida heeft net ontbeten en wijst me naar een leuke plek. Het is inderdaad een superrelaxte plek waar ik geniet van een superlekker ontbijtje en vervolgens nog van een extra kopje thee (want nogmaals ik heb toch geen haast vandaag). Ik kreeg van een collega een envelopje mee om te openen op een minder goede dag. Ik had al eerder een zware dag, maar wist onbewust kennelijk dat er nog een slechtere dag zou komen, dus liet ik hem eerder dicht. Ik weet natuurlijk niet wat er nog komen gaat, maar gisteren was echt een hele heftige dag. Ik vergat alleen het envelopje open te maken door alle emoties. Bij het ontbijt maak ik het open. Eerst het briefje dat er op zit. Waarop staat dat het leven een feest is en je alleen zelf de slingers moet ophangen. Ik begin te vermoeden wat er in het envelopje zit. Haha, inderdaad, een zelfgemaakt vilten mini-slingertje. Zo gaaf!! Het tovert direct een big smile op mijn gezicht. Die krijgt straks een mooi plekje op mijn privékamer.

Na 1,5 uur loop ik terug naar het pleintje met alle terrassen waar ik gisteren at. Onderweg zie ik een winkeltje met souvenirs. Ik wil al de hele weg een mooi kettinkje kopen met een caminoschelp, maar het meeste dat ik tot nu toe gezien heb is goedkope rommel. In dit winkeltje zie ik een mooi zilveren kettinkje dat ik gelijk prachtig vind. Ik hoef er niet lang over na te denken en koop het voor mezelf.

Op het plein zet ik mezelf op een bankje in de zon. Langzaam worden de terrassen weer uitgezet en komt de stad tot leven. 

Na een tijdje sta ik op en loop weer een eindje verder. Ik kom op het plein bij het gemeentehuis, waar ik weer een lekker bankje zie. Daar is het een stuk rustiger dan op het andere plein en lees ik lekker een stuk in mijn boek. Tot het bijna 1 uur is en ik kan gaan inchecken. 

Op mijn kamer geef ik eerst een mooi plekje aan mijn slinger. Het voelt gelijk meer als mijn kamer.

Ik relax even en leg mijn voet even een tijdje omhoog. Dan ga ik, zonder mijn stokken, weer de deur uit om wat te gaan eten. Het lopen zonder stokken gaat eigenlijk best heel goed. Mijn hostel zit net iets buiten het centrum en het lopen gaat goed, dus loop ik na de lunch nog even terug naar het centrum. Daar neem ik een kijkje in de kerk. En alweer zo'n enorm altaarstuk met goud. Het is ongelooflijk hoe rijk de kerk is (geweest).

Ik loop nog even kort rond en zoek dan een parkje op, waar ik verder duik in het boek dat ik aan het lezen ben. Het is de hele dag al wat fris als de zon weg is en na verloop van tijd krijg ik het wat koud. Het is einde van de middag als ik terug loop naar mijn hostel. Maar eerst vraag ik Anita nog even via de app of ze het gezellig vindt om vanavond weer samen een hapje te eten. We spreken af om 19 uur op hetzelfde pleintje. Gezellig!

In het hostel geef ik mijn voet nog even rust en rond 18.45 uur vertrek ik weer naar het centrum. 

Als ik met Anita op zoek ben naar een restaurant kom ik een vrouw (pelgrim) tegen die ik ontmoette in de albergue in Orisson (de eerste nacht in de Pyreneeën). Ik weet haar naam niet meer, maar we begroeten elkaar met een knuffel. Omdat ik al zo lang onderweg ben had ik niet meer verwacht nog mensen tegen te komen van de eerste paar dagen. Heel bijzonder. 

Ik eet en klets gezellig met Anita. Na het eten nemen we afscheid met een dikke knuffel. Het is haar laatste avond hier. Maar ze heeft op een bepaalde datum afgesproken haar vriend te treffen in Sarria, dus ze moet wat vertragen. De kans is aanwezig dat ik haar dus nog wel ga tegenkomen. We spreken in ieder geval af wat app contact te houden.

Nu gauw slapen want het is al ver na pelgrimsbedtijd.