Dag 32 Molinaseca - Ponferrada
23 september 2022 - Ponferrada, Spanje
Mijn slechtste dag op de camino!!
Ik slaap iets langer dan normaal. Het plan is om 23 km te lopen en de weg zal grotendeels vlak zijn. Ik heb dus niet zo'n haast. Rond 7.15 loop ik de trap af van de albergue. Het is donker in de gang en ineens KLABAM, lig ik onderaan de trap. Net de laatste trede gemist. Uit de tegenoverliggende kamer komen 2 mensen aangesneld, vragen of ik oké ben en tillen me omhoog. Mijn grote teen is dubbelgeslagen en voelt gelijk wat tintelig. Ik voel er nog even aan en als ik sta lijkt alles het nog te doen. Mijn been zal wel blauw worden.
Na van de schrik te zijn bekomen trek ik mijn schoenen aan en ga onderweg. Al gauw merk ik dat mijn teen toch wel gruwelijk veel pijn doet en huilend en alleen loop ik in het halfdonker over straat. De tranen zijn vanwege de pijn, maar ook omdat deze suffe val van de trap wel eens het einde van mijn camino kan betekenen.
Vraag me niet hoe, maar het lukt me om nog 7,5 km te lopen naar Ponferrada. Het is een grotere plaats dus daar zal ik bij een dokter mijn teen na laten kijken. Ik ben heel bang dat hij misschien wel gebroken is. Dat is dan echt einde camino!!
Bij de eerste albergue in Ponferrada vraag ik waar ik medische hulp kan krijgen. Ze verwijzen me naar een publieke medische post. Ongeveer voor de deur kom ik Isaac tegen, een Spanjaard die ik in Foncebadón ontmoette in de albergue. Hij heeft heel erg pijn in zijn rug en weet niet of hij de camino kan afmaken. Daarom heeft hij hier een rustdag. Hij biedt aan om mee te gaan naar binnen om te vertalen. Mijn camino-engel!! Het blijkt dat ik naar het ziekenhuis moet, omdat ze me op deze plek niet kunnen helpen. Isaac loopt met me mee en ook hier helpt hij me weer met de taal. Zo ongelooflijk lief. En wederom geen toeval, hij moet daar geweest zijn om mij te helpen.
In het ziekenhuis wordt een foto gemaakt van mijn teen. De pijn is ondertussen niet meer te harden. Gelukkig blijkt mijn teen niet gebroken, maar wel behoorlijk gekneusd. Het advies is om 2 à 3 dagen te rusten en niet te lopen. Nou, lekker dan. Ik weet het, ik heb tijd, maar ik verveel me bij voorbaat dood als ik zo lang op dezelfde plek moet blijven.
En de pijn in mijn teen is zo heftig, dat ik niet het vertrouwen heb dat ik over een paar dagen weer aan de wandel ben.
Vanuit het ziekenhuis bel ik naar een albergue voor een reservering voor komende nacht en laat me vervolgens door een taxi daar heen brengen.
Ik vraag een icepack en leg mijn voet een tijdje omhoog. Het is de eerste dag sinds ruim een maand dat ik me gruwelijk alleen voel en ik moet steeds huilen. Een Amerikaanse dame op de slaapkamer biedt heel lief haar hulp aan voor als ik iets nodig heb. Ik weet wat ik het meest fijn vind en dat is een eigen plekje. Ik boek voor morgen en overmorgen een privékamer met eigen douche in een hostel.
Omdat mijn teen wat gevoelloos wordt en ook mijn voetzool begint te tintelen bel ik voor de zekerheid nog even mijn eigen huisarts. Het zijn geen signalen om me zorgen over te maken en ook hij verwacht dat het over een paar dagen echt beter zal voelen. Fingers crossed.
Onderweg naar de farmacia voor mijn pijnstillers kom ik Anita tegen, een Nederlandse vrouw uit Breda. Ik ontmoette haar ergens onderweg. Als ik haar vertel wat er gebeurd is stelt ze gelijk voor om vanavond samen wat te eten. Heel graag. Ik geef haar mijn nummer en we spreken af even te appen over vanavond.
Omdat de farmacia best nog een stukje lopen (lees: strompelen) is, neem ik op de terugweg even een colaatje op een terras.
Helaas geen foto's vandaag. Lieve reacties zijn wel heel erg welkom😢
Leuk om dagelijks jouw verhaal te lezen!
Hoop dat drie dagen rust voldoende zijn. Anders gewoon extra dagen pakken. Ik begrijp uit je verhaal dat je de tijd hebt. Dus gewoon je tijd pakken.
Positieve ervan is dat als je paar extra dagen "stilstaat" je weer andere mensen gaat ontmoeten.
Sterkte!! 😘
Dikke knuffel van onsen ook een op je teen.
Hou je haaks 😘
En die Camino loop jij uit, daar mag je op vertrouwen 😘