Dag 31 Foncebadón - Molinaseca

Ik denk dat vandaag 'by far' de mooiste wandeling was, maar tegelijkertijd ook een van de zwaarste.

Bel de krant toch maar niet, want ik heb vannacht weer eens zo goed als niet geslapen. Om 6 uur gaat de wekker. Op de planning vandaag staat de Cruz de Ferro bij zonsopgang. Soms zijn er wel eens uitslapers op de kamer, maar vandaag niet. Dat is fijn, want dan kan het licht aan, wat natuurlijk handiger is bij het inpakken van de laatste dingen.

Cruz de Ferro is een kruis op een berg, waar het gebruikelijk is dat je een steen achterlaat die je van huis hebt meegenomen. De steen staat voor al je zorgen, je verdriet en door de steen achter te laten, laat je dat allemaal los.

Na een ontbijt in de albergue vertrek ik om 6.50 uur. Het is donker en koud als ik de berg oploop. Ik heb voor het eerst mijn fleece aan, omdat ik weet dat ik bij de Cruz de Ferro wel even de tijd wil nemen. En niet wandelen is niet warm lopen. 

Ik had verwacht dat het kruis echt bovenop de berg zou liggen, dus dacht dat ik nog even door zou moeten lopen. Maar ineens is hij daar al. Er zijn al wel een aantal mensen als ik boven kom, maar het is minder druk dan ik verwacht had. Het is lastig om mooie foto's te maken, omdat iedereen graag de mooiste foto wil schieten. Het hier zijn doet me minder dan ik had gedacht.

Na de nodige foto's zoek ik een plekje voor mijn steen (die ik van huis heb meegenomen en al 4 weken bij me draag). De berg omhoog draag ik de steen bij mijn hart. Ik leg de steen op een plekje in het licht (aan de kant waar de zon opkomt).

Het eerste stuk na Cruz de Ferro is wat op en af met prachtige vergezichten.

Maar na een paar kilometer begint het serieuze werk. Een afdaling van ongeveer 14 km met rotsige ondergrond en losliggende stenen. Even het koppie erbij houden dus.

Het plan was om vandaag naar Ponferrada te lopen, maar jeetje wat is die afdaling zwaar. Ik merk dat ik steeds moeier wordt. Ben nog nooit zo blij geweest met hoge schoenen en wandelstokken. Na een aantal zwikpogingen van mijn enkels doe ik het maar wat rustiger aan. Beter heel beneden dan snel beneden.

En het klopt nog steeds, de langzamen komen er ook. Onderaan de berg ligt de plaats Molinaseca. Ik ben kapot en zó blij weer in de bewoonde wereld te stappen. En ik realiseer me ook dat mijn benen en knieën echt geen 8 km meer kunnen lopen naar Ponferrada. Ik loop dus naar de eerste albergue die ik tegen kom. Daar word ik hartelijk ontvangen en na het inchecken draagt de hospitalera zelfs mijn backpack naar boven. 

Op de ruime slaapzaal staan alleen 1 persoonsbedden. Heerlijk, even geen stapelbed.

Ik kom de eerste paar uur na het douchen en wassen mijn bed niet af. Pff, ik had echt het idee dat mijn lichaam sterker was geworden, maar hier is het niet tegen bestand.

In de avond dwing ik mezelf op te staan. Ik heb geen honger, maar moet wel wat eten. De 2 Amerikaanse dames die op dezelfde slaapkamer liggen, zitten al in het restaurant waar ik aankom. Ze nodigen me uit om bij hen te komen zitten en samen eten we wat tapas.