Dag 30 Astorga - Foncebadón

Wat een heerlijke dag vandaag!

Ik heb mijn wekker op 6 uur staan en als ik opsta realiseer ik me dat ik van ongeveer 21.30 tot 3.00 uur geslapen heb en daarna misschien ook nog een beetje. Yeah! Bel de Barneveldse krant!

Ik loop om ongeveer 6.45 uur de albergue uit. Het is best nog wat frisjes en normaal gesproken loop ik mezelf aardig snel warm. Maar ik kom niet op gang vandaag en blijf het dus ook koud houden. Zeker zolang de zon nog niet op is. Maar ik heb een albergue voor vanavond gereserveerd, dus ik laat het maar even gebeuren. In mijn eigen tempo ga ik er ook komen vandaag. Dat is een van de dingen die ik hier geleerd heb. Ook de mensen die langzaam gaan komen aan. Dus ik ook vandaag.

Onderweg sta ik een paar keer stil om achterom te kijken naar de opkomende zon. Het valt me op dat sommige mensen alleen de blik op vooruit hebben, terwijl terugkijken zoveel moois laat zien. 

Na ruim 2 uur kom ik aan in Santa Catalina de Somoza. Daar eet ik bij een albergue kort mijn 2e ontbijt. Een kop thee, verse jus d'orange en een flink stuk heerlijke citroencake. De albergue ziet er overigens fantastisch uit met een soort van patio. Om te onthouden voor de volgende keer😆

Na de meseta is het landschap een verademing. Het is zoveel mooier met de bergen op de achtergrond.

Om 10 uur passeer ik het paaltje waarop staat nog 250 km te gaan tot Santiago. Het gaat echt snel nu. 

In het volgende dorp El Ganso loop ik een aantal terrassen voorbij. Ik bedenk me dan dat het nog 8 km is tot het volgende dorp en ik misschien toch nog even een rustpauze moet inlassen. Maar ik heb eigenlijk niet zo'n zin om terug te lopen. En dan zie ik ineens een klein bordje langs de weg van een albergue waar ze koffie en thee hebben. De oude baas zet een heerlijk potje thee voor me. Ik heb de tuin voor mij alleen.

Ik heb de gang nog steeds niet te pakken als ik om 12 uur aankom in Rabanal del Camino. Net daarvoor zit weer een pad door het bos met rotsen en losse keien waar ik blij van word. Eindelijk weer een beetje uitdaging onderweg en genieten van lopen in de natuur. Dus ondanks dat ik niet snel loop, loop ik wel blij te wezen. 

Ik neem me voor om in Rabanal wel even een lekker pauze te nemen en te lunchen. De laatste 6 km naar Foncebadón kent een stijging van ongeveer 300 meter in 5,5 km. Ik kan maar beter goed uitgerust en voorbereid zijn. Ik verwen mezelf met een overheerlijke hamburger. Gewoon, omdat ik daar heel veel zin in heb. 

Na een uurtje voel ik dat ik er klaar voor ben. Grappig, want ik weet dat ik die flinke klim nog moet doen, maar ik voel me ineens heel sterk. Ik zeg als ik wegloop tegen mensen 'I am going to beat the mountain' 

Bij het verlaten van het dorp maak ik mijn koelsjaal nat en vul ik mijn flessen water bij. Het is ondertussen al best heel warm en de zon straalt aan een strakblauwe hemel. Beter maar wat extra meenemen. 

Wauw, het pad naar boven is niet makkelijk, maar ook niet van het ergste soort. Weer een rotsachtige ondergrond met losse keien, dus ik moet wel even goed mijn aandacht erbij houden. Gelukkig heb ik mijn extra benen (lees: stokken). 

Op een gegeven moment vraag ik me af of er ooit nog een einde komt aan deze weg? Het pad is smal en omringd door bomen dus geen dorp in de verte om op te focussen. Ik kan niet verder kijken dan de volgende bocht in de weg.

En dan ineens heb ik een soort Cruijffiaans inzicht 'je bent er pas als je er bent'. Het wel of niet weten maakt niet dat ik er sneller ben. Het ermee bezig zijn maakt wel dat ik minder in het nu ben en minder geniet van het prachtige pad waar ik loop. Ik laat het los en geniet van de omgeving. Waarbij ik wel ieniemienie drinkpauzes inlas. Dat helpt om niet oververhit te raken.

Na 1,5 uur klimmen bereik ik Foncebadón. De albergue die ik geboekt heb ligt gelijk aan het begin van het dorp en het doet gezellig aan.

Na het douche- en wasritueel ga ik lekker in de tuin zitten met een glas sangria. Daar ontmoet ik Vera, een Nederlandse, en Jael uit Israel.