Dag 29 San Martín del Camino - Astorga

Tsja, en dan is er toch die ene dag dat ik graag thuis had willen zijn. Evy is vandaag jarig en is 18 geworden. Een mooie mijlpaal en het is vreemd daar niet gewoon bij te zijn, haar haar kaarsje in een beschuitje te laten uitblazen 's morgens (een traditie bij ons in huize Sobels), haar haar cadeautje in het echt te zien uitpakken, haar een knuffel te geven én nog één (gewoon omdat het zo fijn is om haar te knuffelen).

Vanochtend om ongeveer kwart over 7 loop ik Albergue Vieira uit. Een geweldige albergue met een lieve gastvrouw en waar met aandacht en zorg wordt gekookt met verse producten en er bij het uitgebreide ontbijtbuffet een zacht en fijn muziekje speelt op de achtergrond. Het was fijn daar te zijn.

Ik bel Eric-Jan om hem te feliciteren met onze dochter. Het is nog te vroeg om Evy te bellen, dus ik spreek af dat ze mij bellen als ze wakker is om samen te zingen.

Ondertussen loop ik lekker door. Ik ben weer wat vroeger vertrokken, dus loop weer een heel stuk in het donker. Helaas is dat langs een hele drukke weg. Niet de ervaring die ik eerder had met wandelen in het donker. Toch is de zonsopgang er niet minder mooi door.

Na een dik uur loop ik Hospital de Órbigo in. Het plaatsje heeft een prachtige oude brug, waar ik met beeldbellen Evy toezing op haar verjaardag. Vandaag was een teletijdmachine heel fijn geweest ('beam me up Scotty')

Ik vervolg mijn weg over de brug. Het is nog een beetje vroeg voor mijn 2e ontbijt dus loop ik door naar het volgende dorp. Aan het eind van het dorp loopt de camino eindelijk weer tussen akkers door. Wat een verademing na zoveel dagen langs de weg!

In het volgende dorp, Villares de Órbigo, is niets open. Ik heb er inmiddels 10 km op zitten, maar over 2 km is er weer een dorp. Fingers crossed. Ik ga daar hoe dan ook even stoppen.

Net voor dit dorp zit bovenop de heuvel een kunstenaar die op basis van donativo fruit, koffie, thee en sap aanbiedt. Ik heb al best weer honger dus neem snel een banaan en loop door. Daar kom ik ook Kiki weer tegen. 

We lopen samen verder. In het volgende dorp lijkt ook niets open, maar gelukkig kunnen we in de tuin van de parochiale albergue koffie en thee krijgen (met oer-Hollands een koekje erbij). Tijd om de schoenen en sokken even uit te doen en de voetjes wat te laten ademen. 

We blijven niet heel lang zitten. Als ik na de rust weer ga wandelen lijken mijn benen wel pap en we moeten gelijk een heuveltje op. Pfff, het duurt even voor ik weer soepel loop. Het is nu 8 km tot het volgende dorp en tussendoor is er niets. 

Dat is wat het boekje zegt. Maar niet alles in het boekje is waar. Ergens langs de weg is weer een allerschattigst plekje waar water, sap, fruit, chocolade wordt aangeboden. Ik neem een schijf van een supersappige watermeloen. Zó lekker!! Ik móet er gewoon nog een eten. Het plekje wordt gerund door 2 mannen. Ik vraag een van hen waarom ze dit doen. Hij vertelt dat de andere man de initiatiefnemer is. Hij heeft veel tegenslag gehad in zijn leven en heeft een paar keer bijna het leven moeten laten. Toen kreeg hij het inzicht dat hij iets moet teruggeven aan deze wereld. In tegenstelling tot andere plekken werken ze niet met een donativo. Een donativo suggereert namelijk dat je geeft wat je kunt dragen. Zijn uitgangspunt is dat het gratis is. Als je er iets voor terugverwacht is het geen gift. Ik houd van die gedachte. Maar natuurlijk laat ik wat geld achter voor de overheerlijke watermeloen. De man die ik spreek biedt me zelfs aan een halve meloen in te pakken, zodat ik hem mee kan nemen, omdat hij me zo ziet genieten. Superlief, maar ik heb geen ruimte in mijn backpack voor een halve meloen, dus ik bedank vriendelijk.

Ik ben nu bijna bij het laatste dorp voor Astorga. Vanaf de top van de heuvel kan ik Astorga al zien liggen.

Vanaf het dorp is het nog 4 km naar Astorga en de stad ligt duidelijk zichtbaar voor me. Ik kan het al bijna aanraken, dus ik loop nog even het laatste stuk door. 

Gisteren vertelde Kiki me over een albergue in Astorga met geweldige reviews genaamd My Way. Ik zie op mijn lijst dat het een hele kleine is met maar 13 bedden. Kansloos dat ik daar zonder reserveren een plek kan krijgen. Er is een hele grote municipal met 115 bedden, dus ik ga zeker een bed vinden.

Als ik Astorga binnenloop zie ik Albergue My Way vlak langs de route liggen. Even binnenlopen en vragen kan nooit kwaad bedenk ik me. Ik neem eerst afscheid van Kiki, want zij loopt verder. Ze heeft een strak schema voor de komende 2 weken.

Ik loop vervolgens het straatje in waar de albergue zit en zie net een pelgrim vanuit de albergue weglopen. Ik vraag hem of de albergue vol is. Je gelooft het niet, maar hij vertelt dat hij zijn bed net gecancelled heeft en dat er nu dus een bed beschikbaar is. En inderdaad klopt dit. Ik heb weer eens geluk. Het kan niet anders dat er iemand ergens boven met mij meereist😇

Ook deze albergue heeft een heerlijke tuin, waar ik fijn de nodige tijd doorbreng. En waar ik een cakeje eet op de verjaardag van mijn dochter.

Ik heb nog even app contact met Anja en zij adviseert mij vooraf te reserveren als ik morgen naar Foncebadón wil lopen. Met mijn 15 lessen Spaans lukt het mij om telefonisch een reservering te maken. Zo leuk dat me dat lukt. Ik ben trots op mezelf.

Aan het eind van de middag loop ik nog even het stadje in. Op het plein speelt een groep Koreanen op drums en maakt daar een hele show van. Deze groep jonge Koreanen heb ik gisteren zien lopen met enorme bepakking én de drums op hun rug. Ik vroeg me al af wat dit voor een groep is. Kennelijk lopen ze de camino en spelen elke dag in een andere plaats. Heel bijzonder. Ik maakte een filmpje, maar ik heb gemerkt dat filmpjes uploaden niet heel goed werkt op reislogger. Misschien komt die dus nog, misschien ook niet.

Het pelgrimsmenu in de albergue is superlekker (salade, spaghetti bolognese en ijs). Eindelijk een menu waarvan ik alles opeet, omdat het zó lekker is.