Dag 28 León - San Martín del Camino

Mijn wekker gaat vandaag om 6 uur. Mijn bedje in mijn hotelkamer ligt nog zo lekker dus snooze ik nog heel even. Ik doe vervolgens rustig aan en loop om 7 uur het hotel uit. Het valt niet mee om de weg uit León te vinden, omdat er niet zoveel gele pijlen op de weg staan. Ik zie meerdere pelgrims zoeken. Onder andere 3 vrouwen die ik al gelijk in het begin tegenkom in León. Een ervan probeert ergens een gesprek met me te starten, maar ik heb daar niet zo'n zin in op dit tijdstip. Daarbij komt dat ze met stokken wandelt zonder rubberdoppen. Ik erger me groen en geel aan het getik van de stokken op de verharde weg en wil zo snel mogelijk uit haar buurt. Bij weer een kruising zonder pijlen besluit ik het maar te vragen. Na ongeveer een half uur loop ik León uit en een voorstad in. Vanaf daar staan er weer gele pijlen te over.

Na een tijdje loop ik een bar in, omdat ik toch wel wat honger begin te krijgen (ik at alleen even snel een kiwi voordat ik vertrok). Ik vraag om een plak cake, die de dame achter de bar ook nog even vriendelijk voor me inpakt. Als ik wil betalen wil ze er niets voor hebben. Ik bedank haar heel vriendelijk, wens haar een goede dag en ga weer verder. Bijzonder om zoveel vriendelijkheid te ontvangen in de vroege morgen.

Ik weet dat vandaag niet de meest inspirerende weg zal worden, dus stel me er op in.

Na bijna 2 uur lopen staat er langs de weg een meest vriendelijke man die van alles en nog wat aanbiedt aan passerende pelgrims (fruit, koffie, thee, jus d'orange, pakjes zakdoeken, wc bezoek) en dat alles op basis van 'donativo' (een vrijwillige eigen bijdrage).

Ik ga even zitten en neem een sapje en een banaan. Én een pakje zakdoeken, want die mis ik al een paar dagen. Dat loste ik steeds op door een stuk wc papier mee te nemen, maar precies vandaag vergat ik dat te doen. Dit pakje zakdoeken komt dus als geroepen. Mijn neus heeft namelijk de neiging om ook te gaan lopen als ik aan het lopen ben. Zomer of winter maakt niet uit, mijn neus loopt altijd gezellig met mij mee.

Vlak na deze stop ontmoet ik Caroline uit Zweden op de weg (Kiki voor intimi).

Ik loop vandaag vervolgens de hele dag met haar en we hebben bijzondere gesprekken over zaken die in onze figuurlijke rugzakken zit. De dag gaat daardoor snel en rond half 2 zijn we op de plaats van bestemming. Helaas niet veel moois te zien onderweg, dus weinig foto's gemaakt.

De albergue heeft een heerlijke tuin, waar ik na het douchen en wassen een lekker bord linzensoep eet. Dan ontdek ik achterin de tuin een paar hangmatten, waar ik mezelf heerlijk in laat rollen. Wat een geweldige manier om te ontspannen. 

Vanavond is er een gezamenlijk pelgrimsmenu, dus ik hoef niet op zoek naar waar ik kan eten.  Alleen nog aanschuiven bij het eten en slapen.