Dag 27 rustdag León

Ik denk dat ik vannacht ongeveer 5 uur achter elkaar geslapen heb. Dat is al heel wat! Het is heel stil op de kamer, maar voor de zekerheid gebruik ik toch mijn oordoppen.

Ik blijf lekker een tijdje in bed liggen, ondanks dat ik al lang wakker ben. Ik schrijf mijn blog van gisteren af en na weer een heerlijke douche ga ik de stad in voor een ontbijt. Bij de banketbakkerij waar ik gisteren al even een kijkje nam is het binnen best vol, maar het is nog wat fris in de ochtend dus ik wil graag binnen zitten. Na mij komen 2 dames binnen met koffers. Juist op dat moment komt er een tafel vrij. Ik stel voor de tafel te delen. We nemen samen plaats en raken in gesprek. Het zijn 2 Amerikaanse dames, waarvan er een in Equador woont. Ze vertrekken vandaag met de bus naar Astorga en starten dan hun camino voor 12 dagen. Ze vragen me naar mijn ervaringen en ik vertel er graag over. Na het ontbijt bedank ik hen voor de ontmoeting, wens hen een buen camino en ga weer mijn eigen weg. 

Ik loop wat door de stad. Het is te laat om de kathedraal te bezoeken, want die heeft een siësta sluiting. Ik pak wat kleine straatjes net buiten de drukke straat en kom daar een pelgrim tegen die ik al eerder zag. Door een blessure aan haar voet kan ze niet verder lopen, maar ze heeft besloten om op de fiets verder te gaan. Ze blijft nog een paar dagen in León, dus ze komt me ergens de komende dagen vast voorbij fietsen. 

Ik bezoek Casa Botines, een van de eerste huizen van Gaudí. Niet zo indrukwekkend als die in Barcelona, maar zijn stijl en technisch vernuft is in dit huis al duidelijk zichtbaar. 

Daarna is het wel tijd voor wat te eten. Ik koop een salade bij de supermarkt en zoek een plekje op een bankje bij de kathedraal. Op het moment dat ik me daar heb gesetteld krijg ik een berichtje van Frida dat ze is aangekomen in León. Een kleine wijziging van de plannen, want ik spreek met haar af om samen een pizzaatje te eten. Dus de salade gaat in de koelkast voor het avondeten. Heb ik dat ook gelijk weer geregeld. Het is fijn om Frida weer even te zien en bij te praten. Maar na de pizza gaan we weer ons eigen weg.

Ik bel eerst even naar huis, want Evy viert haar 18e verjaardag alvast met de familie. Het is daar nat en koud en ik zit heerlijk in het zonnetje. Het is zo'n 26 graden vandaag, dus niet verkeerd. Het blijft de komende dagen warm, dus waarschijnlijk is het verstandig weer wat vroeger te vertrekken.

Als ik de hele familie even gezien heb, loop ik naar de kathedraal. Jeetje, weer zo'n prachtig exemplaar. De enorme glas in lood ramen vallen me gelijk op en laten het licht heel mooi in de kerk vallen. Waar ik verwacht had in een enorme ruimte te stappen, hebben ze ook hier weer het koor midden in de kerk gepositioneerd, maar door een glazen wand heb ik wel zicht op het altaar aan het eind van de kerk. Met een gratis audioguide op mijn telefoon krijg ik meer achtergrond informatie. Echt superhandig.

Als ik na 1,5 uur ben uitgekeken koop ik een flesje water en zoek een parkje op om wat te lezen. Mijn telefoon heeft niet heel veel batterij meer, maar ik kijk wel hoe ver ik kom. Het parkje blijkt niet zo rustig als ik hoopte. Het is zondag en er zijn veel spelende kinderen. Toch lukt het me om rustig mijn boek te lezen. Tot een uur of 7 zit ik daar, totdat ik me bedenk dat ik in León nog geen stempel in mijn pelgrimspaspoort heb. Normaal krijg je die in je albergue, maar omdat ik in een hotel slaap heb ik er nog geen. De kathedraal is nog open en daar moeten ze vast een stempel hebben, dus loop ik daar nog een keer heen. Bij de kathedraal word ik verwezen naar het museum om de hoek, waar ik mijn eigen stempel mag zetten. 

Het is dan wel tijd om terug te gaan naar het hotel en even te kijken wat morgen brengt en mijn salade te eten. Ik app nog wat met Anja, pak mijn backpack in en schrijf deze blog nog even af. 

Terwijl ik dit schrijf zitten er mensen op de gang (waar een bankstel staat) net voor mijn kamer gezellig te praten en filmpjes te kijken. Ik vermoed dat ze wat ouder zijn, want het geluid staat op oorlogsterkte. Zouden ze echt niet in de gaten hebben dat er kamers zijn hier waar misschien mensen willen slapen. Ik besluit het te laten gaan zolang ik mijn blog aan het schrijven ben, maar straks gaat de deur wel even open en ga ik hen vriendelijk verzoeken of beneden in de bar te gaan zitten of op hun kamer. Hallo, het is bijna 22 uur?!

Morgen gaat de wekker weer om 6 uur!