Dag 25 El Burgo Ranero - Mansilla de las Mules

Vandaag is het thema: dealen met discomfort.

Maar eerst nog even terug naar gisterenavond. Ik had me voorgenomen om alleen even snel een hapje te eten ergens. Maar dat loopt net een beetje anders. In de bar loop ik Jen, de Zuid-Afrikaanse dame van 75, weer tegen het lijf. We zijn allebei verbaasd, want hadden verwacht elkaar echt niet meer te zien. Nog in ongeloof begroeten we elkaar met een knuffel. Ze nodigt me uit om samen te eten met de groep waarmee ze heeft afgesproken. We zijn met 6: Jen, Marissa (ik weet niet meer zeker of ze zo heet) uit Australië en Graham, George en Chris uit de UK. Ik ben best moe en vind het lastig om het gesprek te blijven volgen, maar de gezelligheid overheerst. Om 21.15 bedank ik vriendelijk voor het gezelschap en de wijn. Bij het afrekenen blijkt dat Graham de hele rekening heeft betaald, inclusief mijn eten, dus loop ik nog een keer terug om hem daarvoor te bedanken.

Daarna snel terug naar de albergue, waar waarschijnlijk geen tijd meer is om mijn backpack klaar te maken voor morgen.

En dat klopt inderdaad. Als ik binnenkom is de slaapzaal al helemaal donker. Ik probeer met zo weinig mogelijk licht mijn weg te vinden en kruip in mijn bedje. Ik wil toch niet zo vroeg opstaan, dus inpakken doe ik morgen wel. Dan zijn er altijd mensen die nog later binnenkomen en vrolijk rondzwaaien met de zaklamp op hun telefoon. Grrr, dat stoort me.

En na weer een nacht bijna niet slapen zijn er wel meer dingen die me vanochtend storen. Hombeline en Sue liggen vlakbij mij op de kamer, Sue in het bed boven mij. Ze vertelden gisteren dat ze hadden afgezien van het geboekte hotel, omdat het naast de snelweg en de spoorlijn lag. Dat snap ik prima, maar beiden lagen behoorlijk te snurken én Sue voelde zich niet goed en lag ook nog eens te hoesten. Dus in plaats van een hotel wat de dames niet aanstond, kwamen ze even 14 andere mensen uit hun slaap houden en allemaal bacillen verspreiden. Iets wat me best even angstig maakt, want ik denk dat mijn weerstand niet zo optimaal meer is na zo'n ernstig slaaptekort. En dan is er weer dezelfde mevrouw met de zaklamp. Ik merk dat ik even helemaal klaar ben met al die mensen om me heen.  En ik wil zo graag slapen. Even staat het huilen me nader dan het lachen. 

Rond 8.45 loop ik de albergue uit. De naam van de albergue is La Laguna, doet denken aan een tropisch oord. Maar dat was het zeker niet. Een oude bende, niet schoon, verlichting bij de wastafels die niet werkt, deuren van douches die niet sluiten....

De albergue ligt aan de rand van het dorp en als ik nog geen 50 meter verder ben, begrijp ik de naam van de albergue. Ik hoor een hoop gekwetter en loop richting een heel klein meertje, begroeid met riet en helemaal vol met zwaluwen. Als ik langs loop vliegt er een hele groep zwaluwen uit de lagune omhoog en vliegt vlak over me heen. Het is echt geweldig! Ik heb nog nooit zoveel zwaluwen bij elkaar gezien. Helaas ben ik te laat om mijn camera te pakken.

Ik besluit ter plekke dat ik de 'zieligerd' in mij niet laat winnen vandaag.

Dan begint weer de eindeloze route langs de weg, zoals gebruikelijk de afgelopen dagen. Ik neem me voor om tot Reliegos te lopen (13km) en dan te kijken hoe het met me gaat. 

Na 1,5 uur neem ik even pauze bij een overdekt stenen bankje. Er zit een man met een hond. Een prachtig beest en we raken aan de praat (de man en ik, niet de hond🤣). Hij is een geboren Spanjaard uit León, maar woont vlakbij Londen. Door de studie van zijn vrouw, een Engelse, heeft hij in 2016 een jaar in Leiden gewoond, dus hij spreekt een paar woorden Nederlands. Hij is nu al 3 weken in Spanje om de hond die hij bij zich heeft te socialiseren om haar mee te kunnen nemen naar Engeland. Hij vertelt vol enthousiasme dat deze pup (een Spaanse Mastiff) pas 4 maanden oud is (en al heel groot) en hier in de omgeving gebruikt wordt om de merino schaapskuddes te beschermen tegen de wolven. Dat loopt niet altijd goed af, want de moeder en broer van zijn hond zijn recent doodgebeten door een wolf. Met hem spreek ik ook over de mentale uitdaging van de meseta, het omgaan met discomfort en dat het interessant is te ontdekken hoe je je daartoe verhoudt.

Deze beste man verblijft momenteel in het dorpje Villamarco. Hij komt regelmatig op deze plek om de hond in aanraking te brengen met andere mensen én ik denk vooral ook om zelf even aanspraak te hebben. Hij vertelt dat er in het dorp ongeveer 200 mensen wonen, vooral tachtigers🤣

Na deze leuke ontmoeting loop ik met nieuw energie door naar Reliegos. Het is kwart voor 11 als ik het dorp bereik. Inmiddels loop ik weer in mijn bekende flow. De laatste dagen had ik wat last van mijn schouders, maar door een kleine aanpassing, zit die nu weer als gegoten. Ik besluit nog 6 km door te lopen. Ik ben er dan rond 12 uur en ik heb op mijn lijst gezien dat de gemeentelijke albergue dan pas open gaat. 

Onderweg denk ik na over hoe ik vanmorgen startte en hoe ik me nu voel. Ik voel me sterk en goed en ik realiseer me dat mijn lichaam sterk is, maar ook beïnvloed wordt door mijn geest. Ik kan dus bij de pakken neerzitten (wat af en toe heerlijk is), maar dat hoeft niet. Ik kan ook een andere keuze maken. En dat heb ik vandaag gedaan!

Door mijn flow ga ik als de brandweer en begin weer mensen in te halen. Haha, even denk ik 'elke persoon die ik inhaal is een grotere kans op een bed'. Dat is niet de reden dat ik sneller loop, dat gaat echt vanzelf.

Rond 12 uur loop ik Mansilla de las Mulas in, maar hoe goed ik ook kijk, ik zie geen tekenen van de gemeentelijke herberg. Ik vraag er een man op straat naar en hij vertelt dat deze al 2 jaar dicht is. Oei, dat betekent minder bedden en mogelijk meer reserveringen. Dan is het toch weer eeen beetje spannend. De 2 albergues die ik gezien heb gaan allebei pas om 13 uur open. Een van deze twee heeft een bar, waar ik eventueel even kan wachten. Bij binnenkomst in de bar wijzen 2 Amerikanen (die ik al een paar keer eerder tegen kwam in andere albergues) dat ik me even bij de bar moet melden en dat ze dan mijn naam opschrijven. Dat is dan weer snel gepiept. Het is weer gelukt voor vandaag!

Om half 1 is het al zo druk in de bar met wachtende pelgrims dat ze de boel opengooien. Ik denk als een van de eersten te gaan douchen. Er zijn 2 douches voor de dames, waarvan er 1 bezet is. Jippie, denk ik, niet wachten. Maar van deze douche doet het slot het niet. De douche is op deze camino ongeveer de enige plek waar ik wat privacy heb en ik ben niet bereid die op te geven, dus zit er niets anders op dan toch te wachten tot de andere douche vrij is. 

Gelukkig schijnt de zon volop dus mijn wasuitdaging (doordat ik gisteren niet kon wassen) lost zich vanzelf op. Morgen gewoon weer schone en droge kleren aan.

Ik loop nog even het dorpje in om wat rond te kijken en op zoek te gaan naar een apotheek en een supermarkt.

Onderweg kom ik langs wat schattige kerkjes. Beiden zijn niet ver weg, maar de apotheek is nog gesloten (de bekende siësta). Ik koop wat fruit, yoghurt en brood bij de supermarkt voor de lunch en alvast weer een banaan als ontbijt, voor het geval er niets is onderweg morgen.

Het is heerlijk in het zonnetje in de tuin. Ik merk dat ik geen behoefte heb om even op bed te gaan liggen. Grappig, dat is denk ik voor het eerst. 

Even later loop ik terug naar de apotheek waar ik de dame via google translate vertel dat ik de camino loop en al 3 weken bijna niet slaap. Ik hoor haar een beetje grinniken en denk dat ik niet de eerste ben die haar vraagt of ze iets heeft om te slapen. Ik krijg iets met valeriaan, melisse en melatonine. En dan nu fingers crossed.

Morgen hoop ik in León aan te komen, dus ik ga nog even op zoek vanavond naar een hotel daar. Ik denk dat ik dan 2 nachten boek en een dag rust neem.

Na León is de meseta voorbij en hoop ik dat er weer meer natuurschoon is om van te genieten. Maar ik weet van Anja dat de weg naar León ook weer eindeloos is, dus eerst dat maar morgen.