Dag 2 Bayonne - Saint Michel

Haha, zoals verwacht heb ik zo goed als niet geslapen. Dat is bij mij gebruikelijk op de eerste nacht ergens in een vreemd bed. Ik had de kleinste slaapzaal uitgezocht met 4 bedden, maar wel met een snurker naast me😄

Het plan was om de trein van 6.41 te nemen naar Saint Jean Pied de Port, maar de hospitalero, Paul, verzekerde me dat ik echt ruim de tijd had om mijn overnachtingsplek in de Pyreneeën te halen, dus besloot ik, na een lange eerste dag, de dag wat rustiger te beginnen en de trein van 8.50 uur te nemen. Jim gaat wel de Pyreneeën helemaal over vandaag en stond om 5.30 uur op. Ik ben nog heel even opgestaan om hem een buen camino te wensen en daarna nog even terug in bed gekropen. Om 7 uur hoorde ik iedereen opstaan, dus ook mijn bedje uit. Aan het ontbijt ontmoette ik o.a. Steven, een bijzondere Belg met heel lang haar, die vertelde dat hij de nacht ervoor op het strand had geslapen van Biarritz met allerlei zwervers. Bij het vertrek vertelde hij dat hij iedereen tegen wie hij gezegd had 'misschien zie ik je in Santiago' daadwerkelijk was tegengekomen in Santiago. Hij liep al 2x eerder de camino. Dus ga ik hem daar waarschijnlijk zien.

Rond 10.30 arriveerde ik in Saint Jean Pied de Port. Onderweg ontmoette ik Kristine uit Denemarken die een gapyear heeft en deze gebruikt om de camino te lopen en te reizen. In het pelgrimsbureau heb ik al weer afscheid van haar genomen want ze had geen reservering onderweg en wilde niet meer helemaal naar Roncevalles. Wie weet komen we elkaar nog tegen. 

Ik had het beeld dat ik in een drom mensen de Pyreneeën op zou lopen, maar niets was minder waar. De eerste kilometers geen andere pelgrims gezien (en ook daarna bijna niet). Maar dat was op het stuk dat het nog te doen was. Na een uur stopte ik even voor een korte rustpauze. Daar kwam een Aziatische man voorbij die me een zout snoepje gaf (ivm overmatig zweten op deze hete dag). Echt heel lief, ik heb de beste man daarna niet meer gezien.

Na mijn stop kwam ik erachter dat het ergste deel nog moest komen. Klimmen, klimmen en nog eens klimmen en ondertussen bereikte de temperatuur de 30 graden. Een pelgrim op de fiets was aan het zwoegen om zijn fiets de heuvel op te duwen, want fietsen ging echt niet. Ik had met hem te doen. Gelukkig hoefde ik alleen mezelf die berg op te duwen. Het liedje 'The only way is up' van Yazz speelde continu door mijn hoofd. En de woorden van een vriendin dat de Auberge niet naar mij toekomt. Dus blijven lopen, stapje voor stapje. Maar wel steeds vaker stoppen. Soms zelfs na elke 100 meter om mijn hartslag weer even te laten zakken. Maar dat gaf me wel de gelegenheid optimaal te genieten van alle prachtige uitzichten onderweg.

En toen was daar eindelijk de Refuge Orisson, nog niet mijn auberge, maar wel een plek met een prachtig uitzicht om even bij te komen en wat te eten en drinken. Daar ontmoette ik Paul ook weer uit Londen. Hij liep net achter mij en ik had hem eerder onderweg mijn heerlijke rustplekje aangeboden op een boomstam. Hij besloot last minute toch te overnachten in Orisson (en gek genoeg was er ook plek). Dus ik ga hem morgen vast weer ergens tegenkomen.

Na een lekkere rustpauze met een heerlijke salade met tonijn en een colaatje weer op pad gegaan voor mijn laatste kilometer van vandaag. Daar zit ik nu van een prachtig uitzicht te genieten (na het douche en kleding-was-ritueel). Straks een gezamenlijke maaltijd (ben benieuwd wat het zal zijn) en dan denk ik gauw mijn bedje in.