Dag 3 Saint Michel - Roncevalles

Voordat ik aan de dag van vandaag begin, nog even een klein stukje over gisterenavond.

Het gezamenlijk diner startte met een korte introductie van iedereen aan tafel (waar kom je vandaan, waar ga je naar toe en waarom loop je de camino). Heel speciaal om met mensen uit zoveel verschillende landen aan tafel te zitten (België, Frankrijk, Amerika, Australië, Duitsland, Nieuw-Zeeland, Bonaire) en de verschillende verhalen te horen over waarom iedereen, net als ik, onderweg is gegaan. Laurant, onze gastheer, had een heerlijke 3 gangenmaaltijd voor ons gemaakt en natuurlijk mocht de wijn op tafel niet ontbreken. 

Na een weer redelijk slapeloze nacht stond ik om 6.30 op. Ik heb nog niet echt handigheid met alles weer inpakken dus was pas een uur later bij het ontbijt. Dat was snel gepiept, want meer dan een paar plakjes stokbrood met jam, een yoghurtje, een glaasje jus d'orange en een kopje thee was het niet.

Om 7.45 was ik weer op weg. Hoewel er best een aantal pelgrims passeerden vanuit Orisson, liep ik het eerste stuk alleen. De zon was al aardig heet en de luchtvochtigheid hoog, dus na een uur was ik al heel wat vocht kwijt van het zweten. Er was gezegd dat de 2e dag minder zwaar zou zijn, maar dat geldt niet voor het eerste stuk. 

Onderweg haalde ik een aantal pelgrims in die ook in Auberge Borda hadden overnacht. Hun tempo lag lager dan dat van mij, dus ben ik doorgelopen. 

Na een uurtje lopen, liep ik lettelijk met mijn hoofd in de wolken. Gelukkig kun je dan ook niet zien waar de weg heen loopt, dus volg je gewoon je voeten. Ik ben wel blij dat ik gisteren al van zulke prachtige uitzichten heb kunnen genieten, want vandaag was het een grote grijze massa waar ik doorheen liep.

Bij de foodtruck nam ik even een warm kopje thee en liet ik mijn pelgrimspaspoort stempelen. Op de foodtruck stond dat het vanaf daar nog 1 km klimmen was en dat de weg daarna vlak zou zijn en naar Roncevalles zou dalen. Dat stijgen hield helaas niet op na 1 km.

Vanaf de foodtruck liep ik door met James uit Australië en Anja uit Duitsland. James had ik gisteren ook al een paar keer gezien toen we hijgend en puffend de berg op liepen en regelmatig moesten stoppen om even bij te komen. We hebben er maar grapjes over gemaakt dat de weg maar bleef stijgen.

Even verderop passeerden we de Frans-Spaanse grens. Wat niet meer is dan een houten bord waarop Navarra staat.

Na 3 uur lopen bereikten we het hoogste punt en hebben we heerlijk even in het zonnetje gezeten en was het tijd om de voetjes even te laten ademen. Tot mijn grote verbazing kwam ik daar Katerine weer tegen. Het was haar toch gelukt een slaapplaats te krijgen in Orisson. We omhelsen elkaar omdat we blij waren elkaar weer te zien.

Daarna begon het afdalen. Als je denkt dat klimmen zwaar is, dalen is nog veel pittiger. Maar ineens doemde daar dan toch de toren op van het oude klooster van Roncevalles, waar de albergue in gevestigd is. Helaas waren we een half uur te vroeg, we konden wel inchecken, maar pas om 14 uur gingen de slaapzalen open. Ik moest heel nodig plassen dus op zoek naar een plek waar ik kon plassen buiten de albergue kwam ik Erik (uit Amsterdam) tegen. We hebben samen even een drankje gedaan op een terras vlakbij.

Daarna heel vriendelijk ontvangen door de Nederlandse hospitaleros en weer het bekende ritueel, douchen, kleding wassen.

Vervolgens de tijd nog even gedood met Maria, een Duitse die ik ontmoette in de vorige auberge.

Nu nog even wat tijd overbruggen tot het diner om 19 u