Dag 15 Belorado - San Juan de Ortega

Het wordt best een eentonig verhaal, want wederom sluit ik de deur van de albergue rond 6.30 uur.

Ik weet dat de rest sneller loopt dan ik en ik loop graag alleen, dus ga ik vast vooruit. Helaas was er gisteren een feest in het dorpje en waren alle winkels gesloten, dus verder dan een paar walnoten voor het ontbijt kom ik niet.

Ook in de eerste 2 dorpjes is er geen gelegenheid om te eten. Pas na bijna 8,5 km is er eindelijk een barretje open. Daar tref ik de rest ook weer aan, (ze zijn me onderweg, zoals verwacht, ergens gepasseerd). Daar zie ik ook Karen weer, een Amerikaanse die al 2 dagen met ons meeloopt en gisteren bij ons op de kamer sliep. Ik neem een banaan een groot stuk stokbrood met ham en kaas, wetende dat ik die als ontbijt niet op kan, maar vraag gelijk wat folie, zodat ik de helft kan meenemen als proviand voor onderweg.

Het eerste stuk vandaag loopt weer voor een groot deel langs de weg, net als gisteren. En ondanks het vroege uur is er al best behoorlijk wat verkeer op de weg. Gelukkig heb ik op het kaartje gezien dat de 2e helft van vandaag weer door het bos zal gaan. Ondanks het verkeer hoor ik toch her en der wat krekels en geniet ik weer van de opkomende zon.

Na het ontbijt ga ik als eerste weer op pad. Er volgt nog een dorp (waarvan ik even heb overwogen om daar te overnachten, maar het dorp heeft zo weinig aantrekkingskracht dat ik besluit door te lopen. Gelijk daarna heb ik weer een berg te beklimmen. Ik stijg naar 1164 m hoogte. Pff, een flinkerd weer. Onderweg zie ik weer 2 caminogangers (ik vermoed een echtpaar) hun fiets naar boven duwen. Ik prijs de vrouw onderweg en zeg dat ik haar dapper vind. Haar antwoord 'or just silly'. Het arme mens was er volgens mij helemaal klaar mee.

In het bos kom ik stukken tegen met heide. Haha, het is net of ik bijna thuis ben.

Het bos gaat na de daling over in een breed half verhard bospad, waar geen einde aan lijkt te komen. Mijn benen hebben er geen zin meer in merk ik. Ik raak wat in mezelf gekeerd en probeer mezelf moed in te spreken dat elke stap er een is die mij dichter bij mijn eindbestemming brengt. Ik heb ondertussen het gevoel dat ik al 2 dagen achter elkaar aan het lopen ben.

Als er in de verste verte nog steeds geen dorp te zien is, besluit ik op google maps te kijken. Altijd gevaarlijk, want je weet nooit wat je te zien krijgt. Au, nog 4,8 km te gaan! Maar ik heb geen keuze dus doorlopen is de enige optie. 

Als ik eindelijk het dorp bereik zie ik Anja, James en Frida net het dorp weer uitlopen. Het is morgen nog 27,5 km naar Burgos en zij hadden al gezegd waarschijnlijk een stukje te willen doorlopen vandaag, om morgen de weg naar Burgos in te korten.

Onderweg constateer ik dat de afgelopen 2 weken fantastisch zijn geweest. Onze groep gaat zo goed samen, maar het voelt ook een beetje als een groepsreis. En dat is niet waar ik voor kwam.

Dominik zit nog op het terras naast de albergue. Ik plof op een stoel naast hem neer. Ik kan geen stap meer verzetten. Als ik nu door zou lopen, zou ik dat doen voor het sociale aspect en niet luisteren naar mijn eigen behoefte. Tegelijkertijd kan dit betekenen dat ik de anderen misschien niet meer ga zien en geen afscheid heb genomen en dat vind ik wel lastig. 

Ik besluit even bij de albergue te gaan kijken of er nog plek is. Die is er gelukkig genoeg dus ik check gelijk in. Daarna loop ik terug naar het terras en is ook Karen gearriveerd. Dominik staat op het punt door te lopen en ik weet niet of ik hem nog ga zien dus ik geef hem een afscheidshug. Ik drink nog een colaatje met Karen en neem vervolgens ook afscheid van haar, nadat we nummers hebben uitgewisseld. Karen gaat vanaf Burgos door op de Camino del Norte, dus ik ga haar zeer waarschijnlijk niet meer zien.

Ik ga douchen en wassen en neem mijn intrek op mijn bed. Ik probeer wat te slapen, maar heb het heel koud. Dat heb ik vaker als ik heel moe ben. Het slapen gaat namelijk nog steeds bagger!

Ik besluit niet aan te schuiven bij het gezamenlijke pelgrimsdiner, want ik vind het fijn om even alleen te zijn.

Om 18 uur eet ik een pizzaatje bij de bar naast de albergue en ik geniet van het alleen zijn. Net als ik wil vertrekken komen Allen en Alen, 2 Engelsmannen, het terras oplopen. Ik ontmoette hen eerder in Nájera. Ze bieden me wat te drinken aan en ik klets nog even wat met ze. Na mijn kopje thee neem ik afscheid en zoek ik mijn bed op.

De wifi hier is vreselijk, dus het lukt op dit moment niet om de foto's van vandaag te uploaden. Ik probeer het morgen nog eens.