Dag 11 Viana - Navarette

Zo, ik zit er even helemaal doorheen!

Vanwege de blaren op mijn hielen liep ik vandaag (compleet voor schut, maar hier kan het gewoon) met sokken in mijn sandalen🙈

We (Anja, James, Frida, Dominik en ik) vertrekken deze morgen om 6.30. Ietsje later dan we hadden voorgenomen, maar we hebben gisteren heel gezellig gegeten in een barretje om de hoek bij de albergue en moeten om 21.50 uur met een snelle pas terug, omdat de albergue om 22 uur sluit.

Mijn voeten doen zeer, dus ik loop mijn eigen tempo.

Na ongeveer 1,5 uur passeer ik de grens naar de regio La Rioja. Ik denk op dat moment al dichtbij de Logroño te zijn, maar jeetje wat valt dat tegen. Het duurt nog heel lang voordat ook echt in de stad ben. En de stad is groot, dus er komt geen eind aan. In het eerste deel van de stad is geen winkel of barretje te bekennen. Ik loop al bijna een uur in de stad en begin me af te vragen of het nog wel goed komt en heb ondertussen wel erg veel behoefte aan ontbijt. 

Ik vraag aan een allerliefste oudere man in mijn beste Spaans (die 15 lessen hebben toch iets opgeleverd) waar ik in de buurt een bakkertje kan vinden. Hij wijst me de weg. Ik versta niet alles, maar genoeg om het te kunnen vinden. Voordat ik doorloop legt hij zijn hand op mijn arm en wenst me een buen camino.

Ik vind een barretje voor mijn ontbijt aan een drukke weg. Deze stad slokt me op. Ik weet dat ik hier zo snel mogelijk weer weg moet, terug de natuur in.

Na heel veel straten en nog veel meer lijk ik eindelijk de stad uit te lopen, in de hoop weer wat natuur aan te treffen. 

Maar ook dat valt tegen. Ik kom uit op een eindeloos lang verhard wandel- en fietspad. De mensen uit de stad lijken dit een heerlijke plek te vinden, er lopen er genoeg heen en weer. Maar ik vind het echt een deprimerend stuk. Ik bedenk me dat ik natuurlijk ook wel erg verwend ben met de Veluwe in mijn achtertuin.

Ik hoor mezelf in mijn hoofd vloeken. Verdomde grote rotstad, verdomde blaren, verdomde loodzware wandelschoenen die aan mijn rugzak hangen en alleen maar heen en weer bungelen. Ik baal!! En dat zuigt me nog verder leeg. 

Er is even een klein lichtpuntje als er een schattig eekhoorntje op mijn pad komt. Dat tovert een glimlach op mijn gezicht.

Na bij een meertje te zijn aangekomen, wordt het pad meer een park.

Ik pauzeer wat vaker dan ik zou willen en ook in het park plof ik neer op een bankje. Ik durf het bijna niet, maar toch kijk ik hoe ver het nog is tot mijn eindbestemming voor vandaag. Pfff, nog 6,5 km. Ik praat mezelf moed in, zeg dat ik dat gewoon kan, maar elke vezel in mijn lijf zegt het tegenovergestelde.

En net op dat moment kijk ik naar rechts en zie ik Anja en Dominik aan komen lopen. Ik ben zo verrast! Dacht dat iedereen ondertussen wel op het terras zou zitten in Navarrete. Ik kan en mag even al mijn frustratie eruit gooien en dat helpt. Ik had hen even nodig. Denk nog even aan mijn woorden van een paar dagen geleden 'de camino zorgt voor je'. Bizar! Samen met hen loop (lees: sjok) ik de laatste kilometers. In het dorp moeten we dan ook nog een stuk steil omhoog. Maar daar is om 13 uur dan eindelijk de albergue. Ik hoop dat er nog plek is, want ik wil echt geen stap meer verzetten, behalve straks om wat te gaan eten.

Na het douchen en wassen ga ik op bed liggen. Ik val bijna in slaap, maar net niet.

Door het dragen van mijn sandalen helaas een extra blaar opgelopen. Van de regen in de drup. Ik weet nu nog niet hoe ik ooit morgen weer ga lopen. Maar tot nu toe is het steeds gelukt, dus ik probeer moed te houden.....

Ook dit is onderdeel van de camino.