Dag 10 Los Arcos - Viana

Mijn kamergenoten Cathy en Jenna, een moeder en dochter uit Canada, staan al heel vroeg op. Dus met een appel in de hand als ontbijt loop ik om 5.37 uur de albergue uit. 

Na de heerlijke rustdag moet ik echt weer even op gang komen (of zoals James steeds zei na een rustpauze 'the oil has to get back into the machine').

Helaas bleek dat dat gedurende dag niet is gelukt. Mijn blaar op mijn linkervoet is nog steeds niet goed hersteld en ik voelde hem onderweg weer opzwellen. En ik had last van mijn rechter dijbeen. Vooral het dalen was daardoor pijnlijk. Op de route vandaag zaten 3 fijne heuveltjes. Gisteren noemde iemand ze 'knee breakers'. Nou met die knieën ging het vandaag best goed. Maar verder voelde ik me vandaag net een schildpad. Heb niet veel pelgrims gezien onderweg, maar degenen die ik zag gingen me allemaal voorbij😆

Het eerste stuk van vandaag loop ik weer in het pikkedonker. Ronald, een Nederlander die ik ontmoette in de albergue, stelde voor om samen te lopen, maar ik heb gemerkt dat ik het zo fantastisch vind om alleen te lopen in het donker, dat ik vriendelijk bedankte. Ik start met mijn hoofdlamp op, maar vanaf het moment dat er een ietsiepietsie licht verschijnt loop ik verder zonder lamp. Je ogen zien meer dan je denkt in het donker. En ik leer na de eerste misstap in een kuil dat ik de iets donkere plekken op het pad moet vermijden om niet weer in een kuil te stappen.

Het is weer zo prachtig om de zon achter mij langzaam te zien opkomen. Iedere minuut lijkt er wat meer licht op mijn pad te schijnen. Alsof iemand heel langzaam aan de dimmer draait.

Na een kleine 2 uur lopen komen er 2 dorpjes op mijn pad. In het tweede dorpje stop ik even voor een klein ontbijtje. Daar ontmoetik ook Frida weer. Zij loopt eerder door en ik zie haar daarna niet meer onderweg.

Omdat ik zo vroeg vertrokken ben, is de temperatuur onderweg heel aangenaam.

Op ongeveer 3km voor mijn eindbestemming hoor ik ineens uit het niets de tonen van Hallelujah (van Leonard Cohen) gespeeld op een gitaar. Het tovert een grote smile op mijn gezicht, want wie verwacht dat nou midden in de natuur? Verderop blijkt een Spanjaard onder een boom te zitten met zijn gitaar aan een versterker. Echt heel grappig. Als ik naast hem sta speelt hij wat flamenco muziek (kijk even bij mijn video's) en even daarna zet hij Mama van Queen in. Ik zing een stukje met hem mee. De beste man spreekt helaas alleen Spaans, maar als ik mijn backpack weer heb omgehangen om de volgende berg op te lopen, begrijp ik uit zijn woorden dat hij speciaal voor mij nog een keer Mama speelt als ik de berg oploop. Ik neurie nog wat mee terwijl ik omhoog loop. Dit is de universele taal van muziek, die mensen blij maakt. En ik realiseer me dat ik het zingen mis.

Na wat gestruggle onderweg met een pijnlijk been en een pijnlijke blaar, kom ik om 11 uur aan in Viana. Een wat groter plaatsje en heel gezellig. Helaas moet ik voor de gemeentelijke albergue het hele plaatsje nog doorkruisen. Dat geeft me wel de gelegenheid om een doosje Compeed te kopen voor mijn blaar. Normaal gesproken gebruik ik dat nooit en werkt het doorprikken en tapen prima, maar deze blaar is hardnekkig en eigenwijs.

De albergue blijkt pas om 12 uur open te gaan, dus drink ik nog een heerlijk koud colaatje bij een barretje om de hoek. Ineens zie ik Dominik aan komen lopen. We begroeten elkaar met een knuffel (zoals dat gebruikelijk is onder pelgrims). Hij vertelt me dat hij net uit een parkje komt waar ook Anja, James en Frida zijn. Dat is een leuke verrassing!! En zo slapen we allemaal weer in dezelfde albergue. 

Na het douche- en wasritueel kopen de meisjes bij de supermarkt wat lekkere dingen voor de lunch (kaasjes, worst, brood, olijven). De mannen hebben sla, tomaten, etc en fruit gekocht. Samen genieten we in de keuken van de albergue van een heerlijke lunch, om vervolgens weer siësta te houden, liggend onder een boom in het park. Met een soort van yogamuziek op de achtergrond. Wat kan het leven van een pelgrim, na wat afzien, dan ineens weer fantastisch zijn!!