Dag 23 Ledigos - Sahagún

Gisteren is inderdaad een lekker relaxed dagje geworden. In de middag drink ik een sangria met Angela om te vieren dat we over de helft zijn.

Ik maak op het terras kennis met 2 dames uit Amerika, Hombeline en Sue. Hombeline is opgegroeid in Frankrijk, dus ze heeft een grappig Frans accent. Ze vertellen dat ze elk jaar een stukje lopen van de camino. Gestart in Parijs en dit jaar tot Léon. Ik maak ook kennis met 2 Franse hartsvriendinnen die samen lopen, Gabriela en Tiffan. Ik zag hen al vaker, o.a. bij de pelgrimsmissen, maar het kwam er nog niet van om ons voor te stellen. 

Omdat het regende en onweerde zat ik een tijdje in de woonkamer. Tiffan is medicijnenstudent en moest net op dat moment online haar keuze maken voor haar specialisatie. Ze was heel zenuwachtig en uitgelaten, wat ik maar al te goed begrijp. Ik kan me nog herinneren dat Féline het bericht kreeg dat ze was toegelaten op de hotelschool. Dat moet ongeveer hetzelfde gevoel zijn geweest. Op het moment dat ze het bericht krijgt dat ze op haar keuze is geplaatst juichen we met haar mee. Het is prachtig de betrokkenheid die er is tussen pelgrims onderling. Ook als je onderweg even gaat zitten checken voorbijkomende pelgrims of het goed met je gaat en zelf doe ik dat ook als ik iemand zie die moeilijk loopt oid.

In de bar van de albergue drinken we met z'n allen wat en eten we samen het pelgrimsmenu.

De Amerikaanse dames schrikken als ik vertel dat ik normaal de wekker heb staan om 5.30. Omdat ik misschien niet zo veel kilometers ga maken zet ik de wekker om 6.00, waarna ik om 6.50 uur de albergue uitloop. Ik loop samen met Angela. We hebben een taalbarriere want zij spreekt vooral Portugees en maar heel weinig Engels. Maar ik begrijp dat ze het fijn vindt om samen te lopen omdat het bewolkt is en daardoor heel donker. We zijn niet de enigen die al op weg zijn, dus alleen lopen zit er sowieso even niet in. 

Na 6 km stoppen veel pelgrims bij het eerste barretje. Ik loop lekker, dus ik loop nog even door. Dat geeft me gelijk de gelegenheid om een tijdje alleen te lopen. Er is nog iemand die doorloopt, maar die loopt een stuk langzamer. Later kom ik met hem in gesprek. Het is Rob, uit Houston. Het valt me op hoeveel Amerikanen onderweg zijn op de camino. Ze vinden het geweldig als ik vertel dat ik gewoon met de trein vanuit huis naar Saint Jean Pied de Port heb kunnen reizen.

Rob vertelt dat hij samen met zijn broer loopt, maar vanwege veel blaren is zijn broer hem met de bus vooruit gereisd naar Léon, zodat hij zijn voeten een paar dagen rust kan geven. Ik vraag hem hoe het hem bevalt om nu alleen te lopen. Haha, hij vind het eigenlijk wel fijn, want zijn broer wil altijd eerst ontbijten en koffie. Het geeft hem wat meer vrijheid nu hij zijn eigen keuzes kan maken.

Ik snap dat helemaal. Ik vind het heerlijk om zelf te bepalen waar ik stop. Soms kies ik ervoor te stoppen als anderen stoppen, gewoon omdat ik het gezellig vind, en een andere keer loop ik door als mijn benen net lekker willen.

Ondanks dat het bewolkt is, schiet ik onderweg wat mooie plaatjes van de zonsopgang.

Het licht schijnt weer prachtig over de graanvelden. Alles heeft een gouden gloed.

Als ik zo een tijdje alleen loop en om me heen kijk, voel ik me bijna nietig. Ik kan hier zo ver van me af kijken. Waanzinnig!

Na 8 km pak ik mijn 2e ontbijt voor vandaag. Een soort koffiebroodje. Nou ja, broodje? Ik begrijp niet waarom ze dat allemaal zo groot moeten maken en ik kan het bijna niet op. Toch eet ik het op, want ik overweeg om door te lopen naar Bercianos (totaal 26 km) en niet te stoppen in Sahagún (16 km)

Ongeveer een uur voor Sahagún begint het heel hard te regenen, dus gauw de poncho aan. Na een tijdje ben ik de regen wel zat en aangekomen in Sahagún check ik in bij de gemeentelijke albergue. Er zijn meer mensen met hetzelfde idee, dus binnen no-time staat de hal vol verzopen mensen.

Angela en Frida zitten in dezelfde albergue en gaan gelijk wat eten. Ik volg ze even later naar de bar aan de overkant. Ik voel me weer niet lekker. Ik heb het koud en voel me wat misselijk. Aan de ene kant wil ik wat eten, maar ik moet er niet aan denken om weer bocadillo (stokbrood met ham en/of kaas), pizza, hamburger of tortilla te eten. Ik neem een theetje en een colaatje en snak naar een volkoren boterham met kaas.

Teruggekomen in de albergue heb ik het zó koud dat ik met dikke kleren in mijn slaapzak kruip. Deze reactie van mijn lichaam ken ik maar al te goed. Het gebeurt mij thuis ook vaak als ik een heel eind heb gewandeld en het wat kouder is buiten. 

Frida vraagt of ik een wasmachine met haar en Angela wil delen. Gelukkig ben ik dan al weer wat opgewarmd en neem ik een hete douche. Dat helpt ook.

Wat een heerlijkheid om eens in de zoveel tijd gebruik te maken van de wasmachine en droger en, zeker nu het zo vochtig is buiten, zeker te weten dat er morgen geen vochtige spullen in mijn backpack zitten. Ik kan je vertellen dat een backpack na 3 weken niet superfris meer ruikt😂

Na de douche loop ik naar de supermarkt. Ik koop iets wat op zuurdesembrood lijkt, wat plakken Goudse kaas en kleine cupjes met jam. Yes, dat zal lekker smaken!! Ik koop ook een salade voor vanavond, want heb behoefte aan een avondje alleen.