Dag 20 Castrojeriz - Frómista

Gisteren dacht ik dat de meseta wel te doen was. Dat was totdat het vandaag ruim 30 graden werd. Het is niet de eindeloosheid van de weg, daar gedij ik best goed op, maar de hitte in combinatie met zo goed als geen schaduw is killing.

Ik heb gisterenmiddag wat boodschappen gedaan voor het ontbijt. Eindelijk weer een keer yoghurt met noten en verse mango. Ik eet een behoorlijk vol bord leeg.

Het is net iets na half 7 als ik de albergue uitloop. Meestal staat de deur van de albergue op een kiertje en voelt het alsof je midden in de nacht er stiekem vandoor gaat.

De maan is nog steeds prachtig en wijst me de weg, samen met de poolster. Ik hoef geen hoofdlamp te dragen, want de maan geeft zoveel licht.

Ik ben heel blij met mijn stevige ontbijt, want na een klein uurtje sta ik onderaan een berg die ik op moet, met een stijgingspercentage van 12%

Bovenop de berg lijkt het wel of de zon en de maan de strijd met elkaar zijn aangegaan wie het meeste licht geeft. In eerste instantie is dat duidelijk de maan. Maar de zon neemt steeds meer in kracht toe en ik zie de maan steeds meer bijna doorzichtig worden. Er is een duidelijke winnaar.

Tsja, en de berg op betekent meestal ook weer de berg af. En ja, die weg is minstens zo steil als de weg omhoog. Wat wel gaaf is (als je ervan houdt) is dat ik bovenop de berg de weg al kilometerslang kan zien liggen. Ik kan me voorstellen dat mensen dat vreselijk vinden. Ik vind het wel duidelijk. Ik weet precies waar ik heen moet en als ik tussentijds achterom kijk is het meestal al indrukwekkend welke afstand ik al gelopen heb.

Na ongeveer 1,5 uur lopen bereik ik een dorpje met een albergue met een bar waar ik een theetje bestel. Net voor het dorp ontmoet ik Jenn(ifer), een dame van 75 uit Kaapstad. Ik had haar al eerder gezien, maar sprak nog niet met haar. Ik loop een stukje met haar op. Wat een lieve vrouw!

Bij het barretje kijk ik in mijn routeboekje. Het is dan nog 5,5 km naar het volgende dorp en daarna nog 6 km naar Frómista, mijn eindbestemming voor vandaag. Ik denk, 2x een uur lopen, appeltje eitje. Maar de temperatuur neemt zo snel toe dat ik bij het volgende dorp al aardig uitgeblust ben. Ik neem een wat langere pauze en drink een koud colaatje in de bar van een hotel. 

Omdat ik zelf brood bij me heb ga ik buiten op een bankje zitten bij de kerk in de schaduw. Op dat moment zie ik Dominik aan komen lopen en hij wenkt naar Anja die iets verderop zit.

De laatste 6 km loop ik samen met Anja, wederom mijn reddende engel, want alleen had ik het nog zwaarder gevonden. De zon brandt als de hel, een verzengende droge hitte. 

Ineens lopen we langs een soort van kanaal. Als ik niet om me heen kijk naar de droge lichtgele graanvelden zou het zomaar een plaatje uit Nederland kunnen zijn.

Na veel puffen en steunen bereiken we het dorp. Anja had gisteren al een albergue geboekt en had onderweg geïnformeerd of er voor mij ook nog een bed was. Dat was zo, dus we lopen rechtstreeks naar de albergue. Ik word er steeds beter in om hulp te accepteren als ik dat nodig heb. En dit was zo'n moment. De albergue was bijna vol en ik had er niet aan moeten denken om nog een eind te lopen op zoek naar een vrij bed.

Vanavond had ik wel weer zin om samen te eten. Ik at de heerlijkste paella in goed gezelschap van Anja, Dominik en Eden.

Ik ben kapot, dus nu heel snel slapen.