Dag 18 Burgos - Hornillos del Camino

Er staat voor vandaag 'maar' 20km op het programma en voornamelijk vlak, dus ik slaap wat uit. Dwz ik lig wat langer op bed, want ik ben al wel wakker als mijn wekker om 6.30 uur gaat.

Ik neem een banaan en wat walnoten en loop om 7.21 de albergue uit. De bar recht tegenover is dan al open. Had ik dat eerder geweten, dan had ik daar even een kopje thee gedronken. Maar mijn lijf staat al in standje lopen, dus ik koop alleen een chocoladecroissant voor onderweg en ga op pad.

Gelukkig heb ik een paar pelgrims voor me lopen, want de route staat niet heel goed aangegeven. Het is een soort spoorzoekertje voor gevorderden. Vol vertrouwen hobbel ik er achteraan.

Geen zonsopgang vandaag, maar wel iets wat ik nog niet eerder op de camino meemaakte. Er hangt een dikke nevel over de velden. 

Na ongeveer 10km bereik ik het dorpje Tardajos en neem ik even pauze met een kopje thee en een versgeperste sinaasappelsap.

Het is best wat fris als ik in de ochtend vertrek, dus draag ik mijn nieuwe lange broek en een dun fleecevest. Het vest gaat al na een uur uit en of de lange broek nu echt nodig was?

Ik weet niet wat het is, maar het lijkt wel of er sinds gisteren een blik Fransen en Italianen is opengetrokken. Ik erger me wat aan de Fransen, die geen moeite doen om Engels te spreken, maar vooral aan de Italianen, die zeer luidruchtig aanwezig zijn op de camino.

De benen zitten er goed onder vandaag en als vanzelf gaat na het ontbijt mijn tempo wat omhoog en begin ik andere pelgrims in te halen. 

Tijdens het lopen ben ik vaak mijn blog al aan het schrijven in mijn hoofd. Dat geeft afleiding en ik ben daardoor bewuster van wat ik zie en ervaar. Ik bedenk me onderweg dat het vandaag een saaie blog gaat worden met weinig foto's als het zo doorgaat. 

Maar ik weet nu dat ik niet de regisseur ben van mijn verhaal. Want na het passeren van een klein dorpje krijgt dat saaie verhaal een bijzondere wending. Ik zie aan de linkerkant van de weg een klein kerkje en ik hoor muziek vanuit het kerkje komen. Ik word als een magneet naar dit kerkje getrokken. Ik doe voor de deur mijn backpack af en loop naar binnen. Het blijkt een Mariakerkje te zijn en er zit een non achterin de kerk die stempels uitdeelt voor het pelgrimspaspoort.

Ik loop wat verder het kerkje in en ga op een bankje zitten. Ik merk dat ik in een kerk altijd een enorme rust over me krijg en dat ik beter in verbinding sta met mijzelf. De combinatie met de mooie muziek maakt dat ik enorm geraakt word. Ik laat mijn tranen de vrije loop. Ik kan ik er nog niet gelijk woorden aan geven, maar het woord dankbaarheid popt even later bij me op.

Ik voel intense dankbaarheid dat ik hier ben, dat ik dit mag doen en dat ik gezond genoeg ben om dit te kunnen doen. Ik moet ineens denken aan een goede vriend, waarvan we sinds kort weten dat hij heel ernstig ziek is. Ik voel me daar verdrietig over en er komen meer tranen. Voor deze vriend doe ik een gebedje aan Maria of ze bij hem wil zijn en hem wil helpen zijn lijden draaglijk te laten zijn. 

Ik denk dat ik zo een kwartiertje op dat bankje zit. Als ik me wat rustiger voel sta ik op en loop naar de non achterin de kerk om mijn stempel te halen. Precies op dat moment is de muziek een stuk vrolijker. De vrouw zet een stempel en kijkt me met zoveel liefde aan dat ik weer moet huilen. Ze staat op, pakt mijn hand en vraagt me naar mijn naam. Dan pakt ze een kettinkje van touw met een bedeltje waar Maria op staat en hangt het om mijn nek. Terwijl ze mijn hand in de hare heeft wenst ze me in het Spaans iets als 'Antoinette, moge Maria altijd bij je zijn, hier op de camino en in de rest van je leven' en ze geeft me een zoen op mijn wang. Ik bedank haar met betraand gezicht vanuit de grond van mijn hart.

Ik ben diep geraakt. Wat een bijzonder moment! En als ik het kerkje uitloop is alle nevel ineens weg en schijnt de zon. Dat kan geen toeval zijn. 

De volgende en tevens laatste 8 km loop ik te mijmeren. Ik ben zo in gedachten dat ik alleen de grond tot een meter voor mij zie en het gekraak van het grind onder mijn voeten hoor. Ik moet o.a. denken aan mijn oma, een sterke vrouw die 10 kinderen grootbracht. De kracht van mijn oma heeft ze zeker doorgegeven aan de generaties na haar. Ik zie het terug bij mijn moeder, bij mijzelf en ook bij mijn kinderen.

Pas op het moment dat ik voor de afdaling sta naar Hornilles del Camino, de plaats waar ik zal overnachten, ontwaak ik even uit mijn mijmeringen. Ik geniet even van het beeld dat ik zie. Een grindpad dat zich uitstrekt tot aan het dorp onderaan de heuvel.

De weg naar beneden raak ik weer in gedachten verzonken. Pas bij het bereiken van het dorp word ik weer even in het hier en nu getrokken. Ik heb geen slaapplaats gereserveerd en ik weet dat er niet superveel zijn. Dus fingers crossed en hopen dat ik geluk heb.

De eerste albergue waar ik binnenloop is vol. Aan de overkant van de straat heb ik meer geluk. Ik check in en krijg een echt katoenen hoeslaken en kussensloop mee. Heel wat beter dan de papieren versies die je overal krijgt. En ze zijn ook nog eens heel vrolijk! Ik ben een bofferd vandaag.

Na het ritueel van douchen en wassen loop ik nog even door het dorpje. Het is eigenlijk maar een lange straat, maar wel weer met een gigantische kerk. Nadat ik wat geluncht heb, neem ik een kijkje in de kerk. En zoals overal heeft ook deze kerk weer een prachtig altaar.

Ik lig nu even op bed met de beentjes omhoog. Om 19 uur is het gezamenlijke pelgrimsdiner. En dan op tijd naar bed.