Dag 38 O Cebreiro - Triacastela

Wat een druilerige dag vandaag. Getverpielekes, 21 km in de regen lopen is echt geen feestje!

Behalve dat je er zo vreselijk nat en koud van wordt, zie je ook niet veel op zo'n dag. 

Vanmorgen regent het al als ik rond half 8 de albergue uitloop. Ik sta al helemaal klaar en heb iemand me laten helpen om mijn poncho goed over mijn backpack te krijgen. Als ik naar buiten wil lopen is het nog stikdonker en ik realiseer me dat mijn hoofdlamp nog in mijn backpack zit. Dus weer terug, alles weer uit en opnieuw weer aan. En weer lukt het niet om de poncho goed over mijn backpack te krijgen. Grrr, ik had nog wel zo geoefend thuis.

Enfin, uiteindelijk op weg mét hoofdlamp en poncho. Ik kan door de regen op mijn bril niet zo snel de weg vinden, maar het duurt niet lang en dan ben ik echt op weg. In de stromende regen door een pikdonker bos en een beslagen bril is niet echt een goed idee. Ik begin me af te vragen wat ik moet doen als mijn hoofdlamp uitvalt, want ik zie geen andere pelgrims achter me. Hmm, waarom zou dat zou zijn? Het was misschien beter geweest te wachten tot het licht werd, maar eenmaal wakker en klaar willen mijn benen gewoon lopen. 

Kleine zorgen voor niets, want ook al is het bewolkt en schijnt de zon niet, het wordt langzaam toch lichter. 

Voor me zie ik een paar meter van het pad waar ik op loop, links, rechts en boven kijk ik alleen naar de binnenkant van mijn blauwe capuchon. Ik heb geweldig last van een tunnelvisie vandaag. 

Er zijn korte momenten dat het even niet of minder regent. Dan zie ik mijn kans schoon om wat om me heen te kijken en foto's te maken. Het is wel heel mooi hier, maar vast nog mooier als de zon schijnt🤣

Ik knip de 21km vandaag in 3en. Het toeval wil dat er na 7 en 14 km een dorp is (en nog een heleboel ertussen hoor). Het helpt me om deze regendag door te komen. Op de rustplaatsen even de natte poncho af en warm worden met een kopje thee. Ik heb maar één keer gevloekt toen ik op en open pad vol in de wind liep en de sluizen boven nog wat verder werden opengedraaid. Maar tegelijk met de vloek realiseer ik me dat dat niet helpt. Gewoon maar accepteren dat het zo is en de ene voet voor de andere blijven zetten. En wat ben ik blij met mijn poncho!! Het is best een zwaar pakketje in mijn backpack, dat ik het grootste deel van de tijd (gelukkig) voor niets heb meegezeuld. Maar op een dag als vandaag is het meezeulen van dat pakketje het ineens dubbel en dwars waard.

Rond half 2 loop ik Triacastela binnen. Het is dan gelukkig droog, dus kan ik even op mijn lijst met albergues kijken. Er zijn er wel een aantal hier, dus ik loop wat verder door. Het voordeel daarvan is dat ik morgen weer een stukje minder hoef te lopen😆. Op Google maps zie ik albergue Atrio als 'best beoordeeld' en ik ben daar bijna. Die eerst maar proberen. En ja hoor, geloof het of niet, ik heb wéér het laatste bed. 

Het is echt een superleuke albergue met een hoog houten dak, waarbinnen ze met schuifdeuren aparte kamers hebben gemaakt. De schuifdeuren komen niet tot het dak, dus het geluid van de andere kamers is er wel helaas. Er zitten wat hoogteverschillen in de kamers die worden opgevangen met kleine trappetjes. 

Elk bed heeft een eigen lampje en stopcontact. Dat is beter dan de slaapzaal waar ik gisteren lag. Ik denk dat daar wel 70 man sliepen en het was vechten om de paar stopcontacten die er waren. 

Ik was bang dat het een groot snurkorkest zou worden, maar eigenlijk was het best rustig vannacht. Ik heb zelfs een beetje kunnen slapen. 

En als ik het dan toch nog even over gisteren heb. Om 19 uur bezocht ik de pelgrimsmis. De meest indrukwekkende tot nu toe. Het kerkje was verlicht met kaarsen en voor het altaar was een pijl gevormd met kaarsen. 

De pastoor startte de mis door langs alle pelgrims te lopen en hen te zegenen met wijwater. Er was mooie muziek die me raakte en de pastoor richtte zich specifiek tot de pelgrims. In de eerdere missen die ik bijwoonde was er sprake van een gewone dienst, waarbij daarna de pelgrimszegen werd gegeven. 

De pastoor benadrukte dat God liefde is en dat we hier zijn om het pad van liefde te bewandelen en liefde te delen met anderen. In de zijbeuk van het kerkje hangt een gebed van de pelgrim. Het maakt indruk op me, omdat er zoveel herkenbaars in staat over mijn ervaringen van de afgelopen 5 weken. Ik geloof niet in een god maar als ik voor god liefde mag lezen en het delen van liefde voor anderen met anderen, dan snap ik mijn weg als pelgrim beter.  Dat is wat wij als mens te doen hebben hier op aarde en wat op de camino zo duidelijk aanwezig is. 

Aan het eind van de dienst vraagt de pastoor alle pelgrims rond het altaar te gaan staan en vraagt welke nationaliteiten aanwezig zijn. Hij laat elke nationaliteit vervolgens de pelgrimszegen in de eigen taal voorlezen. Ik mag dat in het Nederlands doen. Tot slot pakt hij een mooie rode fluwelen zak. Hij laat zien dat daar allemaal stenen in zitten. Elke steen staat voor het leven. Je hebt slechts één leven, één keer de kans om het hier goed te doen. En vervolgens loopt hij alle pelgrims langs en geeft iedereen een steen uit het zakje. Ik breng de steen met mijn hand naar mijn hart en denk aan alle mensen in mijn omgeving die ziek zijn en de komende tijd enorm veel liefde nodig hebben en dan stromen weer de tranen. 

Tegelijk realiseer ik me dat ik een steen achterliet bij Cruz de Ferro, een steen die ik meenam van huis en die symbool staat voor wat ik achter me wil laten. Ik heb nu een steen gekregen die ik mee terugneem naar huis. Staat deze symbool voor een nieuw begin? Pff, ik weet het even niet..... 

Het antwoord zal zich mogelijk nog aandienen.